Stroszek

Géén alcohol meer, snauwt de gevangenisdirecteur de zojuist vrijgelaten straatmuzikant Bruno toe. Het volgende moment zit Bruno aan de pils in zijn Berlijnse stamkroeg. Daar ontfermt hij zich over Eva, slachtoffer van twee gewelddadige pooiers. Wanneer Bruno's huisbaas Scheitz een bezoek aan zijn Amerikaanse neef aankondigt, besluiten de twee verschoppelingen mee te gaan. Op zoek naar de Amerikaanse droom, die op het dorre, stoffige platteland van Wisconsin zo'n beetje de slechtste voedingsbodem vindt die je kunt bedenken.

Oppervlakkig beschouwd sluit Stroszek aan bij de independent cinema uit de jaren 70 die, vanaf pakweg Easy Rider, korte metten maakte met de mythe van Amerika als het beloofde land waar de dollars voor het grijpen liggen. Maar de onbevangen manier waarop de wereldvreemde Bruno met de ene na de andere tegenslag omgaat, manoeuvreert de film vanzelf in de richting van een absurdistisch anti-sprookje. Hoogtepunt: de klungeligste overval ooit op film vastgelegd.

Dansende kip

Stroszek wordt wederom treffend, kwetsbaar en vervreemdend neergezet door Bruno S., die een paar jaar eerder schitterde in Kaspar Hauser – Jeder fur sich und Gott gegen alle. Het is uiteindelijk toch een erg tragische film met een onverwacht, gewaagd einde waarin we minutenlang een dansende kip in een hokje zien voordat de aftiteling begint te rollen. Fun Fact: David Lynch noemde zonder een seconde aarzelen Stroszek toen hem eens werd gevraagd naar zijn favoriete Herzog-film.