Symbiopsychotaxiplasm take one

Filmmaker William Greaves (1926-2014) had al flink wat ervaring als documentairemaker en tv-producer toen hij in 1968 besloot een film te maken over “Freddie” en “Alice”, een New Yorks stel met relatieproblemen. Het resultaat, een narratief experiment in de vorm van docufictie, liet hij zien aan de programmeurs van het Cannes-filmfestival. De film werd niet geselecteerd en was pas in de jaren negentig voor het eerst te zien tijdens een Greaves-retrospectief in het Brooklyn Museum, New York.

Nu geldt Symbiopsychotaxiplasm: Take One als een van de meest inventieve en inspirerende reflecties over de interactie tussen acteurs, crew en regisseur, de macht van de editor en de structuur van verhalen vertellen. Laag na laag stapelt Greaves op elkaar in een vertelling waarin een man en een vrouw in Central Park hun seksuele- en relatieproblemen proberen uit te werken. Hij dwingt haar ieder keer tot abortus als ze zwanger is, zij verwijt hem dat hij de verantwoordelijkheid voor een familie uit de weg gaat en een “in-de-kast-homoseksueel” is.

De opnamen vinden plaats in de vorm van gespeelde screen tests; een camera filmt de acteurs, een tweede filmt Greaves aan het werk en een derde volgt alles wat daarom heen gebeurt; Greaves zelf filmt ook en legt het hele filmmechaniek bloot: van de relaties tussen crew (die zelf ook opnamen maakt), acteurs en regisseur tot de interactie tussen filmcrew en omgeving (de dagelijkse gang van zaken in Central Park, een politieman te paard komt naar de vergunningen vragen).

Typisch jaren zestig: de autoriteit van de regisseur staat voortdurend ter discussie: hoe “collectief” is het eindresultaat als de regisseur aan de montagetafel zit? Ook de issues abortus en homoseksualiteit –In New York State beide strafbaar tot in de jaren zeventig en tachtig – waren destijds onderdeel van de politieke agenda.