The Conversation

Tussen The Godfather I en The Godfather II stortte Coppola zich op de opnamen van The Conversation, de film die later zou worden omschreven met de woorden ‘Wat Antonioni’s Blow-Up deed voor beeld, deed Coppola voor geluid.’

Gene Hackman schittert in zijn vertolking van de zeer succesvolle afluisterspecialist Harry Caul, een man die allerhande klusjes opknapt, variërend van het afluisteren van overspelige gehuwden tot het maken van opnamen voor politieke afpersing. Zaken waar Caul zich liever geen rekenschap van geeft – totdat hij geïntrigeerd raakt door een zinnetje uit een geheime opname; wat daar gezegd wordt kan zowel hemzelf als degenen die hij heeft afgeluisterd in gevaar brengen, meent hij.

Wantrouwen en paranoia

The Conversation werd uitgebracht tijdens het hoogtepunt van de Watergate-affaire, Richard Nixons afluisterschandaal. De VS verkeerden in mineur, de protest- en vernieuwingsbeweging van de sixties had weinig weerklank gevonden, wantrouwen en paranoia kleurden het maatschappelijk klimaat. Tegen dat decor doet Harry Caul zijn werk – de hoogstaande technologie die hij gebruikt lijkt vooruit te wijzen naar de surveillancesamenleving van nu.

Voor de 4K-restauratie bracht Coppola geen veranderingen aan; de digitale film is geen alternatieve versie zoals de filmer die wel maakte van Apocalypse Now, The Oustiders en The Cotton Club. Ook het geluid is mono, net zoals bij uitbreng in 1974: de meeste theaters beschikten destijds nog niet over twee- of meersporengeluidinstallaties.