The Dead Don't Die

Fracking in de poolgebieden heeft de planeet uit zijn as gerukt, radiosignalen zijn uitgevallen, de zon gaat niet op tijd onder en in het kleine stadje Centerville staan de doden uit hun graven op om zich tegoed te doen aan de levenden. Jim Jarmusch maakte een openlijke hommage aan de baanbrekende horrorklassieker Night of the Living Dead (1968) van George A. Romero, die al lang geleden begreep dat zombies uitstekende metaforen zijn voor talloze maatschappelijke problemen.

Jarmusch castte opnieuw veel van zijn favoriete acteurs. Tilda Swinton steelt de show als Schotse lijkschouwer met samoeraizwaard die nergens bang voor is. Bill Murray is de ongelukkige politiechef Cliff Robertson, Adam Driver speelt een agent die zegt dat hij weet dat dit allemaal niet goed zal aflopen – omdat hij het scenario heeft gelezen, in een van de vele cinefiele verwijzingen in de film. Chloë Sevigny is Mindy Morrison, de scream queen van Centerville. Iggy Pop heeft een cameo als zombie. Tom Waits levert als Hermit Bob doorlopend commentaar op het stadje dat ‘zijn ziel verkocht voor een Gameboy’.

Jarmusch opent zo de aanval op materialisme, Trumps Amerika en onze collectieve apathie. Hij steekt zijn politieke woede over Trump – destijds twee jaar aan de macht – niet onder stoelen of banken door Steve Buscemi op te voeren als een gewapende racist met ‘Keep America White Again’ op zijn pet.

Voorfilm

Voorafgaand aan The Dead Don’t Die, waarin Tilda Swinton als begrafenisondernemer met een samoeraizwaard zwaait, zie je de korte Franse journaalfilm Pathé-revue no 42: l’après midi d’une Japonaise (1920, 3') met een nieuwe score van Thijs Havens (Eye). Persoonlijke keuze Tilda Swinton, die voor alle hoofdfilms een korte film selecteerde – uit haar eigen filmografie of uit de Eye-collectie.