The Eternal Daughter

Filmmaker Julie (Tilda Swinton) en haar moeder Rosalind (Tilda Swinton), reizen af naar het vroegere familiehuis in Wales, dat tegenwoordig gebruikt wordt als hotel. In dit afgelegen landhuis, waar Rosalind haar jeugd heeft doorgebracht, sluimeren oude familiegeheimen die Julie ’s nachts wakker houden. Ze hoopt haar moeder beter te leren kennen, maar wordt geconfronteerd met schimmen uit het verleden. Hoe dicht kan je als dochter bij je moeder komen?

Indrukwekkend

Joanna Hoggs knipoog naar het spookverhaal richt zich – opnieuw – op de verhouding tussen moeder en dochter, een thema dat de Britse regisseur ook verkende in het veelgeprezen The Souvenir (2019) en The Souvenir: Part II (2021), beide met Tilda Swinton in een hoofdrol en beide ook in Eye te zien. The Eternal Daughter is een prachtige film over een gecompliceerde, heel sterke band tussen moeder en dochter, over hoe je niet iemand anders gelukkig kan maken, hoezeer je je best ook doet. Het is een film over rouw, schuldgevoel en het nooit goed genoeg doen als dochter.

Swinton zet een indrukwekkende acteerprestatie neer met haar vertolking van een moeder- en dochterfiguur, waarbij de moeder het onderwerp is van de film die de dochter maakt. The Eternal Daughter (2022) beleefde zijn wereldpremière op het filmfestival van Venetië.

Voorfilm

Voorafgaand aan The Eternal Daughter zie je het poëtische A Portait of Ga (1952, 5’), dat de Schotse experimentele filmmaakster Margaret Tait maakte van haar moeder. Persoonlijke keuze Tilda Swinton, die voor alle hoofdfilms een korte film selecteerde – uit haar eigen filmografie of uit de Eye-collectie.