Two-Spirit & Ultraviolette and the Blood-Spitters Gang

Programma

• 

  Two-Spirit (Mónica Taboada-Tapia, CO 2021) (16 min.)

  “Ik heb alleen maar liefde” is het antwoord van Georgina op de vijandigheid die haar, als transgender vrouw in een kleine inheemse gemeenschap in Colombia, ten deel valt.

  Eerst is er geluid, meer soundscape dan muziek, opgevrolijkt door vogelgezang, dan verschijnen de contouren van het huis van Georgina tegen het blauw van de vroege ochtend. De camera zoomt in op details van haar lichaam terwijl ze zich klaarmaakt voor een nieuwe dag.

  Jaren geleden arriveerde Georgina in een kleine inheemse gemeenschap in het noorden van Colombia. Een trans vrouw die op geen enkel begrip kon rekenen van haar nieuwe buren. Ze was een onwelkome vreemdeling en na al die jaren is ze dat nog steeds. Gevolgd door de camera benadert ze haar dorpsgenoten, informeert vriendelijk hoe het met hen gaat, om te stuiten op openlijke spot.

  Georgina’s gevoelens van vernedering en isolement worden tastbaar door zorgvuldig gekadreerde observaties van haar dagelijks leven en fraaie metaforische landschapsopnamen, terwijl in voiceover haar bespiegelingen klinken. “Ik heb alleen maar liefde”, pareert de fragiele oude vrouw de vijandigheid die haar omringt, en dat komt aan als een mokerslag.

• 

  Ultraviolette and the Blood-Spitters Gang (Robin Hunzinger, FR 2021) (74 min.)

  Uit de vurige brieven die ene Marcelle tijdens het interbellum vanuit het sanatorium aan haar jeugdliefde schreef, rijst een beeld op van een rebelse jonge vrouw, die haar tijd ver vooruit was en met een groep gelijkgestemden haar eigen plan trok.

  Na de dood van zijn grootmoeder Emma vinden Robin Hunzinger en zijn moeder Claudie een zorgvuldig bewaarde verzameling brieven van ene Marcelle. In de jaren twintig van de vorige eeuw leren Emma en Marcelle elkaar op school in Dijon kennen. In het geheim bloeit de liefde tussen de twee tienermeisjes op, tot hun wegen na twee jaar scheiden. Marcelle krijgt tuberculose en wordt opgenomen in een sanatorium, waar haar brieven aan Emma steeds vuriger en wanhopiger worden en ze drie andere, ernstig zieke vrouwen wakker schudt met haar rebelse gedrag.

  Hunzinger maakt, naast de spaarzame foto’s die van de vrouwen bestaan, gebruik van archiefmateriaal, avantgardistische films en muziek om een zinnelijke, poëtische sfeer te creëren. In de voice-over wordt geciteerd uit de welbespraakte brieven van Marcelle, een opstandige jonge vrouw die niet past in haar tijd, die het volwassen leven met al zijn grofheid en restricties afwijst en die haar eigen plan trekt met een groep gelijkgestemden.