Ultima tierra, La

Al in de eerste scène laat debuterend regisseur Pablo Lamar zien dat hij inzet op suggestieve, sterke beelden. Bij kaarslicht kauwt een oude man op wat eten. Het volgende shot is van zijn vrouw (gespeeld door voormalig fotomodel uit de jaren vijftig Vera Valdez Barreto), die zo mager is dat haar kin doet denken aan de snavel van een fragiele vogel. De man voedt haar met het gekauwde voedsel uit zijn mond. Dit zijn twee mensen die samen een heel leven hebben gedeeld. Dan vervaagt het beeld tot een verblindende leegte, vergezeld van een crescendo van vogel- en insectengeluiden die geleidelijk oplossen in witte ruis. De vrouw heeft haar laatste adem uitgeblazen.De rest van de film volgt in statische, dialoogloze shots de rituelen waarmee de man probeert om met het verlies van zijn vrouw om te gaan. Hij baadt in een rivier, graaft een graf, hakt hout. Lamar filmt daarbij de grootsheid van de natuur, die zal blijven bestaan lang nadat de vrouw en de man zijn gestorven. Terugkerend beeld is het vuur – een kaars, een kampvuur, een laatste vuurzee die de hut en het lichaam van de vrouw opslokt.Opvallend is het sound design door Lamar, die lang als sound designer heeft gewerkt. Hij maakt veel gebruik van suggestieve omgevingsgeluiden uit de natuur, waarmee de film niet alleen een mijmering is over ouder worden en de dood maar ook een meditatieve studie naar de plaats van de mens in de natuur. De Nederlandse coproductie draaide in de Tiger Competitie van IFFR en kreeg een “Special Mention for exceptional artistic achievement for sound design”.

“ ...grootste schoonheid. (**** De Filmkrant)

“...hypnotiseert...groot, universeel verhaal ...zeldzaam...wondermooi...louterende ervaring... (**** De Volkskrant)

“Wonderschone reflectie...indringende en ontroerende lading...juryprijs in de Tiger Competitie op het filmfestival in Rotterdam is verdiend. (**** Het Parool)