Wodaabe – die Hirten der Sonne

Omdat witte tanden en oogwit bij het schoonheidsideaal horen, rollen de mannen tijdens de rituele dansen als in extase met hun ogen, breed grijnzend. De wereld van de Wodaabe is radicaal anders dan die van het westerse publiek – de genderrollen lijken hier volstrekt omgedraaid – maar wie goed kijkt herkent iets universeels: jonge mensen die met elkaar flirten. Herzog ziet zijn film niet als etnografisch document: “Wodaabe is zo gestileerd, dat het publiek wordt meegevoerd naar het rijk van extase.” Dit bereikt Herzog onder meer door de soundtrack: opnames uit 1901 (!) van een castraat die Ave Maria zingt.

Hij zei daar zelf over: “De muziek helpt ons uit de werkelijkheid die ik ‘de waarheid van de accountant’ noem; iets anders zou ons nooit zo diep raken. De film is geen documentaire over een specifieke Afrikaanse stam, maar een verhaal over schoonheid en verlangen”. Na afloop van het festival kunnen de Wodaabe niet zeggen wat hun volgende bestemming is: “We volgen simpelweg onze dieren.”

Voor Herzog begrippen is de film relatief 'fly-on-the-wall' gemaakt. Herzog levert een inlevende en respectvolle voice-over bij de film, die een wat weemoedige ondertoon heeft omdat de intrigerende wereld en rituelen van nomadenstammen als de Wodaabe met uitsterven bedreigd wordt.