Zorns Lemma

Zorns Lemma (1970), geregisseerd door Hollis Frampton, is nog steeds een van de belangrijkste films van de Amerikaanse avant-garde uit die periode. De film markeerde een verschuiving naar meer radicaal onderzoek naar de vorm en de aard van het filmmedium. Voor Frampton was film een ​​'metafoor voor bewustzijn'.

Door op geraffineerde wijze vele verwijzingen naar schilderkunst, beeldhouwkunst, cinema, filosofie, literatuur en wiskunde te verweven, is Zorns Lemma niet alleen een ervaring op zich maar ook een poging om film te zien als onderdeel van een bredere culturele traditie.

Zorns Lemma (60') is verdeeld in drie delen. In het eerste deel leest een schooljuf een ​​tekst voor uit een zeventiende-eeuws handboek dat zowel het alfabet als morele principes wil onderwijzen. Het tweede en langste deel van de film bestaat uit een opeenvolging van beelden met woorden (winkelborden, billboards, posters, enz.), alfabetisch geordend, één beeld per seconde. Het derde en laatste deel toont een man, een vrouw en een hond die over een besneeuwd veld naar het bos lopen. De soundtrack bestaat uit zes vrouwenstemmen die Robert Grossetestes dertiende-eeuwse essay 'On Light' voorlezen, waarbij elke stem één woord per keer voorleest, met een snelheid van één woord per seconde.

Het betoverende en raadselachtige Zorns Lemma is onderwerp van veel discussie geweest. Voor Scott McDonald kan het worden gezien als de ‘narratieve kaart van de menselijke intellectuele ontwikkeling’, van kindertijd tot volwassenheid. Voor Bruce Jenkins biedt de film ‘een virtuele catalogus van de belangrijkste esthetische praktijken van de kunst van de jaren zestig’. (Tekst: Virginie Sélavy)

Over Virginie Sélavy

Virginie Sélavy is schrijver en filmwetenschapper. Ze promoveerde op Zorns Lemma en was de oprichter en redacteur van Electric Sheep Magazine en mededirecteur van het Miskatonic Institute of Horror Studies - Londen.

Van Hollis Frampton is ook werk te zien op de tentoonstelling Underground in Eye.