De witte waan

Adriaan Ditvoorst (1940-1987) gold lang als het meest oorspronkelijke talent van de Nederlandse film. Voor De witte waan nam Ditvoorst het toneelstuk De moeder van David S. van Yvonne Keuls tot uitgangspunt. De film spitst zich toe op de problematische relatie tussen een dominante moeder en haar in een kraakpand levende, schilderende zoon (Thom Hoffman) die heroïne gebruikt.

In handen van Ditvoorst werd de vertelling over de moeizaam herstelde band tussen moeder en zoon een bedwelmende verkenning van het conflict tussen een kunstenaar en de verwachtingen van zijn omgeving. Hallucinaties, duistere symboliek en zwarte humor kenmerken Ditvoorsts laatste productie, die de dood schildert als een verlossing.

Met onder andere Jan de Bont en Pim de la Parra vormde Adriaan Ditvoorst de eerste lichting van de Filmacademie. Zijn eerste films Ik kom wat later naar Madra (1965) en Paranoia (1967) vonden internationale erkenning; toch bleef Ditvoorst de man die nooit doorbrak – zijn films vonden teleurstellend weinig waardering bij het bioscooppubliek. Toen ook De witte waan niet het verwachte succes bracht, besloot de regisseur drie jaar later uit het leven te stappen.

Voorfilm

Carna (Adriaan Ditvoorst NL 1969 12'). Impressie van het carnaval in Brabant, geschoten in Technicolor en Cinemascope. Camerawerk van Jan de Bont.

Beide films worden vertoond op 35mm.