Souls on the Road

Eenvoud is het kenmerk van het ware; dit adagium lijkt regisseur Minoru Murata zich ter harte te hebben genomen voor Souls on the Road (Rojô no reikion), een adaptatie van twee sociaal bewogen vertellingen van de schrijvers Maxim Gorki en Wilhelm August Schmidtbonn.

Het is hartje winter, Kerstavond, als de niet zo geslaagde vioolspeler Koichiro met vrouw en kind door de sneeuw ploegt op weg naar zijn geboortedorp. Daar klopt hij op de deur van het vaderlijk huis. Vader doet open maar verwerpt, opnieuw, zijn zoon.

Volledig onbekend

Wat een weeïg sentimenteel kerstverhaal had kunnen worden, werd in handen van Minoru Murata (1894 - 1937) een stilistisch vernieuwende vertelling over de betekenis van naastenliefde.

Minoru vervlocht maar liefst drie verhaallijnen en maakte kwistig gebruik van flashbacks, flash-forwards, overvloeiers en fade-outs – technieken die tot dan toe volledig onbekend waren in de Japanse cinema. Naar verluidt zou Minoru vooral het werk van D.W. Griffith en Abel Gance hebben bewonderd.

Van de 36 films die Minoru Murata maakte is Souls on the Road een van de weinige titels die bewaard is gebleven. De film is ook de oudste bewaard gebleven productie van de Shochiku-filmstudio, die vanaf 1920 volwassen, op moderne leest geschoeide speelfilms begon uit te brengen.

Muzikale begeleiding

Rani Kumar (altviool) Annie Tångberg (cello), Erik Winkelmann (contrabas) en Martin de Ruiter (bandoneón).

Vertoning op 35mm (collectie National Film Archive of Japan).