1. Wendelien van Oldenburgh, Cinema Olanda
Te zien: Nederlandse Paviljoen, Giardini
De Nederlandse kunstenares Wendelien van Oldenburgh heeft het Nederlandse paviljoen eenmalig omgetoverd tot bioscoop, getiteld Cinema Olanda. De kenmerkende primaire kleurvlakken van het Rietveldpaviljoen komen terug in het paviljoen zelf, waar rode, gele en blauwe schermen de ruimte verdelen. Er worden twee films vertoond: Cinema Olanda en Prologue: Squat/Anti-Squat. Beide films focussen zich op de verdeeldheid en diversiteit in Nederland: van de Surinaamse activist Otto Huiswoud die actief was in het Amerikaanse communisme en sterke ideeën had over ras en klasse tot de immigratiegolf van Indonesiërs in de jaren vijftig. Dit zijn volgens de curator Lucy Cotter ‘actief vergeten’ aspecten van de Nederlandse geschiedenis. Zij vraagt zich – terecht – af waarom deze onderwerpen geen deel uit lijken te maken van de Nederlandse geschiedenis. De meningen over Cinema Olanda zijn blijvend verdeeld, wat voornamelijk voort lijkt te komen uit onbegrip. Wij lijken bekrompener te zijn dan andere landen als het om onze eigen geschiedenis gaat. Of wellicht zijn we te onwetend. Confronterend? Ja. Nodig? Zeer zeker. Sluit je ogen dus niet, ga dit zien in Venetië en neem de tijd om onze eigen geschiedenis te begrijpen.
(Een aan Cinema Olanda gerelateerd project is nu te zien in Witte de With Center for Contemporary Art in Rotterdam)
