Heddy Honigmann overleden op 70-jarige leeftijd

Honigmanns films zijn vertoond op alle toonaangevende internationale filmfestivals en hebben prijzen gewonnen over de hele wereld, zoals in Parijs, Leipzig, San Francisco, Berlijn, Yamagata, Valladolid, Vancouver, Florence, Lissabon, Lima en Toronto.

Ze behaalde nationaal en internationaal succes met films als Metal and Melancholy (1993), O amor natural (1996) en The Underground Orchestra (1997). Haar documentaires Crazy (1999) en Forever (2006) ontvingen op het Nederlands Film Festival een Gouden Kalf. Voor dat laatste won ze ook de Ecumenical Jury Award van Dok Leipzig en de Full Frame Inspiration Award. El Olvido (Oblivion, 2008) en recentere films als Buddy (2018) en 100UP (2020) vielen ook in de prijzen op verschillende festivals.

Haar bekendste speelfilms zijn Mindshadows (1988) en Au revoir (1995), waarvoor Heddy de prijs ontving van de International Federation of Film Societies (FICC/IFFS) en Johanna ter Steege de prijs voor Beste Actrice, beide uitgereikt op het filmfestival van Locarno.

In 2007 reikte het Canadese documentaire filmfestival Hot Docs de Outstanding Achievement Award uit voor haar gehele oeuvre. In hetzelfde jaar ontving zij de Persistence of Vision Award van het San Francisco Film Festival. In 2013 werd Honigmann bekroond met de Living Legend Award van International Documentary Film Festival Amsterdam (IDFA).

Er werden meerdere retrospectieven van het werk van Honigmann georganiseerd op internationaal gerenommeerde festivals en instellingen zoals het Museum of Modern Art in New York (2003), het Centre Pompidou in Parijs (2010) en Dokfest München (2020).

Melancholie, liefde, passie, ballingschap en veerkracht zijn belangrijke thema's in het werk van Heddy Honigmann. Haar werk richt zich altijd op de mensen die hun verhaal vertellen voor de camera. Of ze nu documentaires maakte over taxichauffeurs in Lima, muzikanten in de Parijse metro, hondenbezitters of het leven van honderdjarigen, haar fascinatie en genegenheid voor haar onderwerpen was altijd duidelijk.

Kenmerkend voor haar werkwijze was de meelevende manier waarop ze contact maakte met de hoofdpersonen van haar films. Zoals ze het zelf verwoordt in No Hay Camino: “Ze doet geen interviews. Ze voert gesprekken".

No Hay Camino (2021) is haar laatste documentaire en ging tijdens Hotdocs in wereldpremière. Deze film is de eerste en enige film over haar eigen leven. Als ze te horen krijgt dat ze niet lang meer te leven heeft, besluit ze een reis te maken naar plekken in haar geboorteland Peru en Nederland en kijkt ze terug op haar familiegeschiedenis en haar oeuvre met de belangrijke mensen in haar leven.

Kort nadat de nieuwe documentaire op beeld was vergrendeld, zei ze tegen haar producer Pieter van Huystee: "Zo, Pieter, het is tijd om het onderzoek voor de nieuwe film te doen." Dat is typerend voor Honigmann, die altijd vol ideeën zat voor nieuwe films.