Ode aan de cinema: Chungking Express

De romantiek van een avondwinkel. Een toevallige ontmoeting, koortsachtig, heet. Het blikje cola gaat open met een klik, de verkoeling streelt je lippen. Het gebrom van wit TL-licht lijkt de seconden te vertragen. Die avondwinkel, afhaaltoko, de eetplekken van de nacht, brengen je met één voet over de drempel naar een andere plek in de wereld. Daar hoef je geen vliegtuig voor te boarden. Alles wat ervoor nodig is, is een plafondventilator en achtergrondmuziek die iets te hard draait.

Dit is de wereld van Wong Kar Wai’s Chungking Express. Tegen een achtergrond van het constant flitsende en krioelende Hong Kong zien we hoe twee politieagenten ieder op hun eigen manier omgaan met een gebroken hart. De één koopt elke dag een blikje ananas met als houdbaarheidsdatum 1 mei 1994 en de ander weigert de uitmaakbrief van zijn ex-vriendin open te maken. Hun verdriet speelt zich af als een routine in een loop. Misschien is het vasthouden aan een routine wel nodig om tijdens de eerste golven van verdriet je hoofd boven water te houden. En toch: het punt waar je de routine los durft te laten is de zinderende plek waar een nieuw leven begint.

Buiten de veiligheid van de voorspelbare bewegingen is er kans op serendipity, een onverwachte speling van het lot waardoor je zomaar een nieuw iemand zou kunnen ontmoeten. Zoals Politieagent 223 die, na de laatste blikjes ananas uitgekotst te hebben, een mysterieuze vrouw met een blonde pruik ontmoet in een bar. Of Politieagent 663 die een jonge vrouw ontmoet in een snackbar. Haar naam is Faye en ze wordt stilletjes verliefd op de politieagent met het gebroken hart. Dankzij de brief die hij weigert op te halen vindt ze de sleutel van zijn huis. Stiekem sluipt ze er naar binnen en begint kleine dingen in het huis te veranderen. Op deze (illegale) manier verandert zij de routines voor hem.

Chungking Express is een viering van het toeval, van hen die dapper genoeg zijn om een andere weg naar huis te nemen.

Zo danste ik ooit in Paradiso. Mijn haren plakten in mijn nek. Ik ontmoette een jongen, laten we hem Benji noemen. Hij leek me op te drinken met de glinstering in zijn ogen en had het lef om op me af te stappen. Hij vroeg: ‘Wil je met mij op date?’ Ik versmalde mijn ogen en grijnsde: ‘Oke, als het maar een spannende plek is.'

Hij zei: ‘Ik vertrek dit weekend naar Las Vegas. Ga met me mee.’ Er waren genoeg redenen om nee te zeggen. Toch zei ik: 'Oke, maar ik betaal mijn eigen ticket.’ En zo zat ik kort daarna in een vliegtuig naast een jongen die ik amper kende.

‘Dus, wat vind je leuk om te doen?' vroeg ik lachend aan hem terwijl we opstegen. Uiteindelijk zijn we tien dagen in Las Vegas gebleven. Hij was daar om een documentaire over de beste pokerspelers van Nederland te maken. Net als Hong Kong is Las Vegas een plek waar het altijd beweegt, waar het toeval mensen expres of per ongeluk tegen elkaar aan laat botsen. Zo leerde een pokerkampioen mij blackjack spelen in het Bellagio, en lagen Benji en ik als twee sneeuwelfjes op het asfalt van The Strip naar de sterren te kijken.

In het leven als een ouder is het makkelijk om in je routines te verdwijnen. Chungking Express herinnert ons aan de schoonheid van het toeval, te luisteren naar de fluisteringen van de avonturen die op ons wachten. Hiervoor hoef je geen vliegticket te kopen; het kan ook betekenen dat je de berg was naast je op de bank negeert en met je kinderen naar Henk Comics gaat om een stripmagazine en een pakje Pokémonkaarten te kopen. Of dat je vanavond andersom in je bed gaat liggen, gewoon voor een nieuw perspectief.

Waar ik zou beginnen? Een reis terug naar de jaren 90. Laat Wong Kar Wai je, via de achterstraatjes van Hong Kong, de weg naar het magische toeval wijzen.