Ode aan de cinema: Femme

Ga de film Femme zien. Het heeft het adrenaline-effect van het sms’je waarin staat dat je partner is vreemdgegaan. Deze wraakthriller kijk je gegarandeerd in één adem uit. Maar belangrijker nog: Femme legt bloot hoe slachtoffers van geweld in hun zoektocht naar houvast opgescheept raken met een ongevraagd schuldgevoel. Het is een film die niet alleen je hart sneller laat kloppen, maar ook licht schijnt op de schaduwkant van de menselijke ervaring.

De film, geregisseerd door debutanten van Sam H. Freeman en Ng Choon Ping, volgt de Londense dragartiest Jules. Na een optreden koopt hij een pakje sigaretten in een avondwinkel, waar hij op brute wijze wordt aangevallen door Preston (George Mackay) en zijn vrienden. De aanval laat Jules ontkleed en bebloed achter op straat. Wat volgt is een zwart gat waarin Jules vecht tegen de schaduwen van zijn trauma, met Street Fighter als enige paradoxale afleiding.

Ook het uiterlijk vertelt dit verhaal. De enige vorm van opsmuk komt in de vorm van glitter-eyeliner en flamboyante kostuums die op zichzelf een verhaal vertellen. Zo zien we dat Preston in elke scène een andere outfit aantrekt. Alsof hij constant op zoek is naar iets om zich aan vast te houden, zoals een tiener die zijn Jordans nodig heeft om de deur uit te stappen.

Het script zelf is banaal op de best mogelijke manier. Het is een dans tussen onderdanigheid en dominantie, waarin agressie en seks twee kanten van hetzelfde mes zijn. Jules probeert het verschil tussen goed en slecht opnieuw te definiëren en raakt daarbij verstrikt in een doolhof waarvan de uitweg steeds minder zichtbaar wordt. Deze dans wordt nog verwarrender wanneer hij gevoelens voor Preston ontwikkelt. Hier zien we hoe trauma en verlangen elkaar kunnen doorkruisen, het Stockholm-syndroom in actie.

Op een bepaalde manier weigert Jules een slachtoffer te blijven. Hij pakt het trauma op en draait de rollen om. Hij maakt van het meest intieme een wapen voor wraak.

De regisseurs versterken dit gevoel in hun beeldtaal, donkere straten met neonlicht en close-ups waarin huid en aanrakingen rauw en geladen in beeld verschijnen. Het voelt intiem en gevaarlijk tegelijkertijd. Hierin word je als kijker meegenomen in de verwarring die het slachtoffer ervaart.

Femme laat ook het contrast zien tussen de kracht van dragartiesten op het podium en de kwetsbaarheid die ze vaak ervaren zodra ze dat verlaten. De glitter en glamour op de planken lijkt bijna een noodzaak om de kille realiteit van de echte wereld te compenseren.

Dit is het sterkst voelbaar tijdens de scène waarin Jules overweegt om sigaretten te kopen. Nathan Stewart-Jarrett brengt met zijn ogen deze angst perfect in beeld. Voor mensen uit de LHBTQIA+-gemeenschap en vrouwen kan een simpele wandeling in het donker een keuze zijn tussen leven en dood.

Femme is meer dan een noir-thriller; het is een spiegel van onze realiteit. Het laat zien hoe geweld stuk maakt en hoe de scherven vervolgens schots en scheef aan elkaar worden geplakt. Een proces dat niet passief is, maar juist het tegenovergestelde. Het maakt duidelijk dat een slachtoffer zoveel meer is dan het woord zelf suggereert: niet iemand die ten offer valt, maar iemand die er levend doorheen komt. En die kracht kan niemand van je afpakken.

Jules is een overlever.