EXPOSED X Robby Müller is alweer een tijdje geleden, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat we het zijn vergeten. Eén van de hoogtepunten van de avond waren toch wel de gedichten van Emma Stomp en Jannah Loontjens bij Robby Müllers prachtige polaroids. En omdat we er zo van weg van waren, vereeuwigen we deze gedichten met liefde hier op ons online magazine.
Door Exposed redactie10 juli 2016
Krijgen wat je hebben wilt is soms een kwestie van iemands weerhaakjes loshalen zodat alles begint mee te geven en er ongeplande aanrakingen ontstaan. Ik verdwijn in de plooien van je jas zoals mensen de zee inlopen, aarzelend, omdat het lichaam eerst gewend moet raken aan de temperatuur voordat het zich kan laten gaan. Niet denken aan dat Great groots betekent nu, verwachtingen op elkaar gestapeld worden als Jenga blokken, dit op een bepaald punt begint te kantelen.
Er zijn hier mensen die de liefde onder controle hebben zoals het eten met stokjes. Wij blijven overal in steken, kunnen de afstand tussen borden en monden nog altijd niet overbruggen. En ik zeg dat het tijd is om daadkrachtig te zijn nu, ergens een vinger op te leggen maar wat ik eigenlijk bedoel is dat je wel naar de zee kunt blijven schreeuwen dat je eb en vloed begrijpt, maar de zee hier niks mee doen zal, uiteindelijk alles een dreun zal geven.
Het is donker en je weet niet waar, je weet niet hoe en welke kant je van het bed je nu uit moet rollen om op te staan. Ergens lees je dat je een paracetamol met coffeïne een opzwepend effect geeft, waardoor je hoopt alle stoelen aan de kant te kunnen schuiven maar je blijft maar liggen met een fles blue curaçao in je armen. Op de radio houdt iedereen zich aan de zendtijd, wordt je situatie telkens weer in drie minuten geschetst. Voor de zangers kun je je niet verstoppen achter het woord retraite, ze weten waar het pijnpunt zit en het breken begon.
Hoe moet je doorgaan met leven als je telkens beren op de weg blijft zien, ook al is er op dit moment geen weg maar een waterbed waarop je op en neer ligt te deinen. Iemand zei dat dit goed was voor je rug, dat het opstaan beter zou gaan. Er waren tijden dat je onder deze lakens dook, jezelf in verre oceanen waande tot je op een gegeven moment natuurgetrouw wou zijn. Wanneer iemand je nu vraagt hoe het gaat laat je je stem op dezelfde manier dalen als de weerman doet wanneer hij de verwachte temperatuur noemt. Overal klinkt urgentie in door.
Als je ’s ochtends in de spiegel kijkt weet je dat er dingen zijn waarop je geen invloed meer uit kan oefenen. Oud worden gaat onopgemerkt totdat je niet langer voor bepaalde dingen hoeft te staan of juist kunt blijven zitten. Toch wil je nog altijd buiten het kader stappen om alles te overzien, zoals toeristen ook eerst naar het hoogste punt reizen voordat ze een stad trotseren. Je wacht tot er iemand uitstapt en een landkaart op de motorkap legt, je vertelt hoe lang dit nog duurt.
– Emma Stomp © 2016
Een tijd woonde ik in Amerika
ik zag een straat en dacht
ik zie de straat alsof ik erboven hang
alsof ik een bewakingscamera ben,
een vogel met vleugels als palmbladeren
aan mijn poten schoenen
die niet van mij zijn
Een tijd keek ik om me heen
meende dat ik door de kamer
van Müller liep
mijn stem klonk als Wenders
hij zei: doe alleen wat jij kunt doen
mijn benen bewogen als Jarmusch
mijn trui was van Kinski, natuurlijk,
rood, natuurlijk,
rood zoals Müller rood kon zien
zoals Müller groen in de schemerstraat
zoals Müller blauw geel
rood in de verdwenen zon
De rode trui herinnerde me ergens aan
en fietsen – dat kun je niet
met benen van Jarmusch
mijn trui leidde een eigen leven
lag, alsof ík haar met een achteloos
gebaar, had afgeworpen
de kamer een beetje opvullend
Een tijd bleef ik in een hotelkamer.
Op de gang was het behang roze.
Er is altijd iemand die je mist
elke kamer ademt verlangen
gevuld te worden
met spullen, stemmen, zuchten,
armbewegingen, seksuele lijven
herinneringen die blijven haken
aan lampenkappen, oude stukken
meubilair met hun
eenzame schaduwen
Een tijd staarde ik in de spiegel
sprak mezelf toe
met de stem van Wenders
die zei: doe alleen wat jij kunt
De trui lag er melancholiek bij
de tv zweeg
in de spiegel
zag ik een ruimte die er niet was
Müller zat in de ruimte die er niet was
hij lette niet op mij
Ik weet dat hij wist dat ik hem zag
Ook mijn trui, de Kinski-rode,
weet dat zij gezien werd, voelde
de gele geeuw van de lamp,
de koele blik van de spiegel,
de strenge hoed van de meester
Een tijd woonde ik in Amerika
ik zat er op een badrand
achteloos, zoals mijn trui,
de rode, over het bureau,
starend naar de tegels
en wist dat ik gezien werd
het was Müller die me zag
de wanden kleurden zalmroze
door het raam glipte helblauwe tocht
die me zei, met de stem van Wenders,
doe alleen wat jij
– Jannah Loontjens © 2016
