
Desperate living
John Waters / US, 1977
Bij het veertigjarig (!) jubileum van punk mag een vroege klassieker van ‘Pope of Trash’ John Waters niet ontbreken. Desperate Living is een aanval op het matriarchaat en pleidooi voor vrijheid – met kolderieke seks- en geweldsuitspattingen, een punksprookje rond big mama Jean Hill.

Lang voordat de term LGBTQ salonfähig werd, liet John Waters lesba”s, gays, transseksuelen, fetisjisten van allerlei gezindte en oversekste hetero”s in zijn lowbudgetproducties optreden – tot genoegen van de acteurs zelf en een selecte groep liefhebbers van camp en underground in het bijzonder.
Slechts 65.000 dollar had Waters nodig om zijn triomf van slechte smaak te realiseren: het betreft een sprookje rond de rijke, neurotische huisvrouw Peggy Gravel en Queen Carlotta (Jean Hill), heerseres over een verzameling daklozen en misfits die op een vuilnisdump in Baltimore een eigen onderkomen hebben gebouwd. Gravel is er verzeild geraakt nadat ze haar echtgenoot heeft laten vermoorden door haar 200 kilo wegende huishoudster, en raakt betrokken bij de opstand van de bewoners tegen Carlotta; de Queen wordt ten val gebracht door een lesbisch-transseksuele revolutie.
Waters – in de jaren zeventig nog geheel niet salonfähig – was uit op vol shockeffect; gekookte ratten, gang rapes, kannibalisme: het passeert de revue, maar gelukkig wordt het over the top verhaal gelardeerd met absurde dialogen en oneliners en heerlijk amateuristisch acteerwerk: in een Waters-film neemt niemand zichzelf serieus. Of zoals de regisseur zelf zei: “Desperate Living is een lesbisch melodrama […] een monsterlijke sprookjescomedy over psychische pijn, penisnijd en politieke corruptie, die mikt op een publiek van zeer neurotische volwassenen met de geestesgestelheid van achtjarigen.”
Dit is onderdeel van
Details
Regisseur
John Waters
Productiejaar
1977
Productieland(en)
US
Originele titel
Desperate living
Drager
35mm
Onderdeel van
FURY! Punk Culture
Het is 1976, het tweede industriële tijdperk komt stuiptrekkend tot zijn einde en de oliecrisis is op een dieptepunt wanneer in de verloederde binnensteden van Londen, Amsterdam en New York een niet te negeren tegengeluid klinkt. Een oproep tot rebellie tegen het kapitalistische vooruitgangsdenken dat de zakken vult van de rijke minderheid. Het is een provocatieve schreeuw van tieners en twintigers die niet langer willen doen wat ouders, leraren en politici van ze verwachten.



Voorrang op tickets? Steun Eye en zie meer.