Grand Tour

“Deze film is nogal anders dan alle andere films in het competitieprogramma”, berichtte The Guardian bij de wereldpremière van Grand Tour op het Cannes-filmfestival 2024.

Miguel Gomes’ nieuwste speelfilm (Prijs voor Beste Regie in Cannes) is dan ook een gedurfde onderneming: wrang liefdesverhaal, travelogue en verkenning van een historisch tijdperk – het British Empire aan het begin van de 20ste eeuw – ineen. Voeg daarbij het inventieve gebruik van documentair materiaal (deels in kleur) in een fictievertelling en de bijzondere overgangen tussen de delen in zwartwit en kleur, en je hebt het inderdaad over een film die “quite unlike any other film” is.

Koloniaal verval

Grand Tour valt uiteen in twee delen. In de eerste helft volgen we de ongelukkige Edward die het huwelijk met zijn levenslustige, dominante bruid Molly ontvlucht. Hij reist door de landen van de Brits-Aziatische koloniën, is ook te zien in de Filippijnen (Manila), Thailand (Bangkok), China (Shanghai) en Japan (Osaka).

De vele verplaatsingen en ontmoetingen makend duidelijk dat de vermeende superioriteit van de Britse heersers slechts tijdelijk kan zijn; de sfeer van koloniaal verval is manifest.

Magisch

In het tweede deel zien we de Aziatische wereld door de ogen van Molly. Zij wil de gedachte aan een huwelijk niet opgeven, stort zich in het leven van de verschillende metropolen, hakt zich een weg door de wereld.

Grand Tour speelt zich af in een claustrofobisch koloniaal tijdperk dat voortdurend in dialoog is met het heden, dankzij een uniek gebruik van documentaire beelden. Daardoorheen weeft Gomes een klassiek dramatische liefdesvertelling, een melodrama in zwartwit, met melancholische ondertoon. Zo ontstaat een magische vorm van cinema die ongrijpbaar laveert tussen documentaire en fictie.