
IDFA - Embracing & Katatsumori & Birth/Mother + Doc Talk
Kawase begon haar carrière als fotograaf en maakte de overstap naar film met twee korte films waarin ze haar eigen adoptieverleden centraal stelde. In Embracing en Katatsumori onderzoekt ze haar eigen jeugd, waarin ze geadopteerd werd door een oudtante. In Birth/Mother, die ze ruim tien jaar later maakte, richt ze opnieuw de camera op zichzelf op het moment dat ze zelf moeder wordt.

embracing
Een van de redenen waarom Naomi Kawase films wilde gaan maken, was om antwoorden te vinden op basale vragen. Waarom besta ik? Wie ben ik? Vragen waar zij als geadopteerd kind – ze groeide op bij haar oudoom en oudtante, die ze “opa” en “oma” noemt – mee worstelde.
In deze vroege film van haar draait het om de zoektocht naar haar vader, die ze nooit gekend heeft omdat hij wegging toen ze klein was. Haar adoptiemoeder Uno Kawase raadt het Naomi af om de man op te zoeken die een vreemdeling voor hen is, en die volgens haar ook geen goed mens is. Maar Naomi zet door. Ze zoekt haar geboorteakte op en doet research naar de geregistreerde gegevens van haar vader. Tot en met het moment dat ze hem belt, twijfelt ze of ze hem wel echt wil ontmoeten.
Naomi Kawase maakt gebruik van familiefilmpjes en uit de hand gefilmde beelden van haar omgeving. Ze richt de camera ook op zichzelf. Indringend zijn vooral de over elkaar geprojecteerde beelden van haar gezicht, naarstig zoekend naar haar identiteit.
katatsumori
In het eerste deel van een trilogie van korte films over de oudtante die haar van jongs af aan opvoedde, schetst Naomi Kawase een liefdevol portret van Uno Kawase, die ze “oma” noemt. De vrouw van begin tachtig is blij met haar goede gestel en vol vertrouwen dat ze de honderd wel zal halen.
Kawase observeert haar adoptiemoeder soms van een paar meter afstand, maar vaker van (heel) dichtbij. Af en toe zó dichtbij dat de oude vrouw er genoeg van krijgt en zegt dat ze moet ophouden. Maar meestal laat ze haar begaan, zelfs als de filmmaker haar een tijdlang buiten in de kou laat staan. Uit de manier waarop ze met elkaar omgaan, wordt duidelijk dat Uno haar achternichtje als haar eigen kind beschouwt.
Wanneer “oma” op een zeker moment de rollen omdraait en haar adoptiekind filmt, wordt duidelijk dat Katatsumori evenzeer over Naomi Kawase zelf gaat. Zonder sentimenteel te worden, brengt zij met simpele middelen de innige band met haar oudtante in beeld.
birth/mother
Na de trilogie van korte films die Naomi Kawase midden jaren negentig maakte over haar adoptiemoeder, keert de filmmaker zo”n tien jaar later terug bij het onderwerp. Haar oudtante Uno Kawase, die haar opvoedde sinds ze een baby was en door haar “oma” wordt genoemd, is inmiddels negentig jaar oud. De vrouw wordt nog intiemer gefilmd dan voorheen: naakt in bad bijvoorbeeld, inzoomend op de plooien van haar buik en haar borsten, terwijl ze vertelt dat Naomi daar als baby aan zoog, ook al kwam er geen melk uit. Al even nietsverhullend zijn de beelden van de geboorte van Naomi Kawase”s eigen kind.
Deze keer wordt de oudtante gefilmd met de blik van een moeder, die bijvoorbeeld wil weten waarom “oma” zelf nooit kinderen heeft gekregen. De toon is confronterender dan voorheen: boos herinnert ze Uno aan kwetsende dingen die ze zei toen Naomi een tiener was, wat de oude vrouw erg overstuur maakt. De pijnlijke scène legt meer dan in eerdere korte films in deze reeks bloot hoe complex de relatie met haar adoptiemoeder is.
doc talk
Naomi Kawase praat uitgebreid met filmprogrammeur Julian Ross van o.a. IFFR na de vertoning van haar drie korte documentaires, die IDFA vertoont als onderdeel van het focusprogramma Me.
Details


Voorrang op tickets? Steun Eye en zie meer.