Jan Sierhuis zelfportret

Een straatjochie dat opgroeide in een arme Amsterdamse volksbuurt. Maar wel een straatjochie met talent. Schilder en tekenaar Jan Sierhuis (1928), meester van de vitalistische snelle streek, viel in de jaren vijftig en zestig op door z”n aanstekelijke energie, rappe babbel en de durf waarmee hij bevrijde kleuren en vormen op doek zette, los van academische compositievoorschriften. Willem Sandberg, directeur van het Stedelijk en in de Amsterdamse gemeenteraad ook wel bekend als “de rode jonkheer”, haalde de jonge schilder binnen en gaf Sierhuis” carrière een flinke duw.

flamencodanseressen

Na de (afgebroken) avondopleiding aan de Rijksacademie verdiepte Sierhuis zich in het werk van onder anderen Cézanne, Matisse, Picasso en Van Gogh; schilderde hij eerst nog naturalistische landschappen, in de jaren vijftig en zestig waren het vooral de abstract-expressionistische doeken die de aandacht trokken. Sierhuis bleef geboeid door de beweeglijkheid en uitstraling van de menselijke figuur en schilderde later ook portretten en veel dansende figuren, waaronder de bekende series met flamencodanseressen. Zijn werk kreeg internationale aandacht en is opgenomen in tal van prestigieuze collecties.

Documentairemaker Marte Visser volgt de 89-jarige Sierhuis in zijn ateliers in Spanje en Amsterdam terwijl hij aan zijn laatste zelfportret werkt. Al schilderend vertelt Sierhuis over zijn roerige leven, waarin hij niet alleen de crisis van de jaren dertig beleefde, maar ook de verschrikkingen van WOII zag en betrokken was bij activiteiten van verschillende kunstenaarsorganisaties in de jaren zestig en zeventig.

“...fascinerend...treffende beelden. Ontroerend... (De Volkskrant)

“...een intiem beeld van de maker... (De Filmkrant)

“ ...geslaagd.. (NRC Handelsblad)