Lions Love

Agnès Varda woonde eind jaren zestig met haar man, filmer Jacques Demy, een tijdlang in Californië. Daar draaide ze onder meer een documentaire over de Black Panthers én een nog maar zelden vertoonde film, Lions Love (…and Lies).

Varda filmt een hippie-achtig ménage-à-trois tussen Viva, een van Andy Warhols Factory-supersterren, hoofdrolspeelster in de vroege Warhol-nobudget-films, en James Rado en Gerome Ragni, bedenkers van de rockmusical Hair. De drie vormen een gemeenschap in de heuvels van Hollywood en krijgen al snel gezelschap van independent regisseur Shirley Clarke, die zowel zichzelf speelt als surrogaat is voor Varda.

Clarke was regisseur van drie baanbrekende sixtiesfilms waarin dagelijks leven en kunst in elkaar overvloeien en de grens tussen documentaire en fictie diffuus wordt (The Connection; The Cool World; Portrait of Jason). In Varda’s films speelt ze een regisseur die door Hollywood het recht op eindmontage wordt ontzegd, precies zoals Varda overkwam.

Verwarring

Door Clarke als echt bestaande filmer in haar fictiefilm over vrije liefde, het gebruik van psychedelica en sixties-tegencultuur op te nemen, zaait Varda (Cléo de 5 à 7; Loin du Vietnam) bewust verwarring, helemaal als ze zelf in beeld komt om Clarke te vervangen. En de ‘acteurs’ stappen regelmatig uit hun rol om met Varda achter de camera te overleggen.

Is Lions Love... een documentaire over tegencultuurstardom? Of een fictiefilm waarin de chaotische, gewelddadig politieke werkelijkheid – 1968 is het jaar van onder meer de moord op Robert Kennedy en de moordaanslag op Viva's inspiratiebron Andy Warhol – via de tv continu aanwezig is? Wat ís fictie eigenlijk? En kunnen drugs ons zicht op 'de werkelijkheid' niet juist verscherpen? Dat zou je de centrale vraag kunnen noemen van Varda’s meditatie over het einde van de swinging sixties.

De film wordt ingeleid door Patricia Pisters, hoogleraar Film, Media en Cultuur aan de UvA.