Losing Ground

Sara Rogers, een zwarte professor in de filosofie, begint aan een intellectuele zoektocht naar ‘extase’, net op het moment dat haar echtgenoot, schilder Victor, een meer aardse verkenning naar vreugde start. Kathleen Collins beschreef de film zelf als een komedie over een jonge vrouw die zichzelf iets te serieus neemt.

Losing Ground is grappig, briljant en persoonlijk en had hoog moeten eindigen in de canon van de indiecinema. Maar het begin van de jaren tachtig was geen gemakkelijke tijd voor vrouwen of onafhankelijke filmmakers en de film werd nooit in de bioscoop uitgebracht.

25 jaar na de dood van haar moeder redde Nina Collins het originele negatief en creëerde ze een prachtige nieuwe digitale master van de film van haar moeder. Losing Ground oogt en klinkt nu net zo fris, verkwikkend en complex als toen het voor het eerst werd gefilmd. Het is een bewijs van het ongelooflijke talent van Kathleen Collins en vormt een blijvende schat aan Afro-Amerikaanse en vrouwencinema.