Melancholia

De sublieme stilist Lars Von Trier gaat in zijn droefgeestige meesterwerk opnieuw grandioos aan de haal met de genrefilm, ditmaal de rampenfilm en de huwelijksfilm. Kirsten Dunst schittert als de depressieve bruid Justine, die van haar montere zus Claire (Charlotte Gainsbourg) en zwager (Kiefer Sutherland) een extravagant huwelijksfeest op een landgoed cadeau krijgt. Oude wonden worden opengereten maar er hangt een nog grotere sluier van onheil over het feest: de blauwe planeet Melancholia ligt op mogelijke ramkoers met de aarde. Von Trier haalde voor overweldigende film inspiratie uit zijn eigen depressie. In de ouverture drijft Justine tussen de waterlelies en door een kluwen touw. Zo ervaar je een depressie, zegt zij later: als waden door grauwe wol. Von Trier zei daarover: 'I think that Justine is very much me. She is based a lot on my person and my experiences with doomsday prophecies and depression.'

verwijzingen naar Stalker

Lars von Trier heeft zijn bewondering voor Tarkovski nooit onder stoelen of banken gestoken: 'Have you ever seen a film called The Mirror? I was hypnotised! I”ve seen it 20 times (...) It”s the closest I”ve got to a religion – to me he is God.' Ook in Melancholia is de invloed van Tarkovski terug te vinden, in verwijzingen naar films als Stalker en Het offer.