Nayola

Angola, 1995. Angola, 2011. In zijn eerste langspeler vertelt de Portugese filmmaker José Miguel Ribeiro een emotioneel beladen verhaal van drie vrouwen uit dezelfde familie wier levens zijn verscheurd door de dodelijke burgeroolog in Angola. Gebaseerd op het theaterstuk A Caixa Preta (De zwarte doos) van de Angolese theatermaker José Eduardo Agualusa en de Mozambikaanse schrijver Mia Cauto, verweeft Nayola heden en verleden. Twee tijdperken leiden naar eenzelfde onverwoestbare liefde voor vrijheid. Als kijker wordt je immersief meegezogen in de gewelddadige burgeroolog die tientallen jaren duurde en in een meer hedendaags Angola, dat nog steeds zijn wonden likt na het bloedige conflict.

Nayola, een jonge moeder, gaat op zoek naar haar man die vermist raakte in de strijd en laat haar tweejarige dochter Yara achter bij diens grootmoeder Lelena. Jaren later is Yara een rebelse tiener en een subversieve rapper die nog steeds gefrustreerd is over de beslissing van haar moeder en over het onrecht dat de Angolese samenleving in een wurggreep houdt.

In een mix van 2D- en 3D-animatie geeft de film een beeld van de verwoestende gevolgen van oorlog op meerdere generaties. Ribeiro doordrenkt zijn debuut met een fascinerende mystiek en exploreert conflict via magisch realisme. Hij behandelt de schrijnende Angolese realiteit, maar dat doet met een neus voor poëzie, waarbij de jakhals niet alleen symbool staat voor veerkracht, maar ook voor hoe mensen zich letterlijk en figuurlijk geleerd hebben te verbergen achter maskers.

"We hebben zovelen gedood, zovelen zien sterven, dat er niet veel mensen meer zijn die kunnen vertellen hoe het eens was."