Ofrivilliga, De

Het is bijna zomer in Zweden en voor sommige mensen is dit aanleiding om zich vreemd te gaan gedragen: Leffe steelt graag de show bij zijn vrienden met gore spelletjes, een overijverige basisschoollerares denkt haar collega”s de les te moeten lezen en twee tienermeisjes poseren halfnaakt voor een webcamera.

In het droogkomische Involuntary, zijn tweede speelfilm, toont regisseur Ruben Östlund (1974) hoe relaties ontsporen en individuen zich door groepsprocessen onder druk laten zetten. Net als zijn voorbeelden Michael Haneke, Ulrich Seidl en Roy Andersson breekt Östlund met de klassieke narratieve structuur: hij presenteert hilarisch-tragische situaties uit het dagelijks leven in een mozaïek van vijf onafhankelijke verhaallijnen. Om de scènes zo realistisch mogelijk te houden werden de acteurs, professioneel én amateur, tijdens de casting onderworpen aan sociale experimenten. De regisseur: “Ik beschreef de situatie en verzocht ze vervolgens te doen wat ze in het “echte leven” ook zouden doen. Zo kon ik ze casten op hun reacties.” Ook met zijn afwijkende cameravoering - vaak extreem close of juist net iets te ver weg, alsof het om een amateurfilm gaat - wil hij de “echtheid” van de personages versterken. Östlund: “Ik houd van een voyeuristische stijl: het is aan de toeschouwer om de scène aan de hand van zijn eigen normbesef te interpreteren.”

Involuntary beleefde zijn wereldpremière op het filmfestival van Cannes 2008, waar de film werd geselecteerd voor het prestigieuze festivalonderdeel Un Certain Regard. Op het Brussels Film Festival werd Involuntary bekroond met de hoofdprijs - de Gouden Iris voor beste film - en op het filmfestival van Milaan kreeg de film een speciale vermelding.

Voorstelling n.a.v. de première van Östlunds nieuwe film The Square.