One Plus One

Rond 1967 begon Godard zijn filmopvattingen te herzien. Zijn huwelijk met Anna Karina, muze van Vivre sa vie en Pierrot le fou, was gestrand. Studentenactiviste Anne Wiazemsky (La Chinoise) werd Godards nieuwe muze. De camera richtte zich op de protestgeneratie, Godard “filmde” niet meer, maar maakte “politieke essays”.

Stones in de studio

De twee delen bestrijken de opstand van de rock ”n roll, belichaamd door de Stones en het protest van de Europese studentenbeweging. Godard - die op dat moment liever in roerig Parijs zou zijn geweest - ving het adembenemende creatieve proces van het ontstaan van een van de Stones beste songs in een opeenvolging van enerverende camerabewegingen. We zien de Stones in de Londense Olympic Studio schaven aan het materiaal; een oorspronkelijk melodieus popliedje groeit uit tot de duistere song die - met 'Street Fighting Man' - rebelse herkenningsmelodie werd van mei ”68.

maoïstische hippies

“Alle burgerlijke waarden ondermijnen, ruïneren en vernietigen”. Godards weerzin tegen het gaullistische, conservatieve Frankrijk kreeg beslag in een serie gedramatiseerde scènes, vignetten van de revolutie. Black Panthers executeren blanke maagden, een “fascistische pornoverkoper” reciteert 'Mein Kampf' voor een groep maoïstische hippies, heldin “Eve Democracy” (Anne Wiazemsky) wordt als martelares voor de revolutie op een altaar geheven en Godard zwaait met rode vlaggen. “Het is allemaal heerlijke onzin”, schreef historicus en situationisme-kenner Andrew Hussey, “maar het ziet er fantastisch uit.”