Zelig

Allen vertolkt Zelig, een man die niet goed weet wie hij is, kameleontisch gedrag vertoont en steeds een andere rol aanneemt. Zo beweert hij in Wenen met Freud te hebben gewerkt en vertelt hij zijn vrouw dat hij de broer van Duke Ellington is. Zelig belandt op de divan van dokter Eudora Fletcher (Farrow) – haar behandeling maakt zowel psychiater als patiënt wereldberoemd.

Allen liet Zeligs beeltenis in bestaand oud filmmateriaal monteren – zo duikt Zelig opeens op naast Josephine Baker –, wat in het pre-digitale tijdperk als een wonder van technisch vernuft mag gelden. Op het filmfestival van Venetië werd Zelig tot Beste film uitgeroepen, en de fotografie van Gordon Willis (o.a. Stardust Memories, Annie Hall) kreeg een Oscarnominatie.

Op talig gebied is ook Zelig een onvervalste Woody Allen. Zelig: “Ik werkte met Freud in Wenen. We kregen ruzie over het concept van de penisnijd. Freud vond dat het tot vrouwen beperkt diende te blijven.”

Bij de voorstelling van 3 september verzorgt literatuurwetenschapper Solange Leibovici een inleiding over de betekenis van de psychoanalyse in Zelig. (Samenwerking met de Nederlandse Vereniging voor Psychoanalyse) Zij schrijft over literatuur, film en psychoanalyse en is de auteur van autobiografische romans. Nu werkt zij aan een boek over psychoanalyse en film, dat in het voorjaar 2016 zal uitkomen.

Zeldzame kopie

EYE vertoont een zeldzame kopie: voor uitbreng in Nederland liet Allen – onder zijn supervisie – een Nederlandstalige voice-over ( à la Philip Bloemendal) bij de documentaire beelden uit de jaren dertig toevoegen, om de authenticiteit te verhogen.