Zie mij doen

Mensen met een verstandelijke beperking worden vandaag de dag helaas nog altijd meewarig aangekeken. Maar zij hebben natuurlijl net zoals iedereen gevoelens en humeuren die kunnen botsen. Ze hebben hun eigen gedachten, verlangens en meningen; een eigen leven. In een poëtisch zwart-wit portret laten Nadine, Sofie, Sam, Quan, Mathias en Jessica ons in hun gedachten en emoties kijken.

verjaardag

De hoofdpersonages wonen samen in een zorgcentrum voor mensen met een mentale beperking. Sofie kan niet zoveel doen, maar wanneer ze iets leuk vindt (of niet) laat ze dat duidelijk merken. Mathias heeft een autismespectrumstoornis en hoewel het voor hem niet eenvoudig is om alle sociale interacties te begrijpen, maakt hij mensen gelukkig door hun verjaardag te onthouden.

Nadine, die het syndroom van Down heeft, krijgt last van dementie. Sam uit zijn gevoelens met muziek. Quan werd geboren in China en hoopt er ooit terug te keren. En Jessica vindt het moeilijk om werk, paardrijden en een relatie te combineren. Terwijl ze hun gevoelens ontrafelen, leren ze ons over de wereld, en vooral: over onszelf.

persoonlijke band

Klara Van Es ontroerde eerder al met Verdwaald in het geheugenpaleis, waarin ze mensen met Alzheimer volgde. Met dit nieuwe project wil ze commentaar geven op hoe de samenleving kijkt naar mensen met een verstandelijke beperking, en de weerslag daarvan op hun leven.

Daarbij ging ze allerminst lichtzinnig te werk. Ze bezocht Monnikenheide jarenlang voordat ze de cameraploeg erbij betrok. De persoonlijke band die ze in die tijd met de bewoners opbouwde straalt – net als de personages – van het doek af.