Brief aan Alex van W.

Beste Alex van Warmerdam,

toen ik u om 9 euro vroeg voor een ticket voor de De laatste dagen van Emma Blank zei u niet dat u de regisseur van de film was. U betaalde keurig, waarna ik het geld in de kassa heb gestopt en uw ticket uitgeprint. Hiervoor werkte ik bij een bioscoop met een gesloten kassaraam en een draaischijf: uitgeprinte tickets legde je aan jouw kant van het raam op een zwarte halve cirkel, vastgeklemd onder een metalen armpje. Je trok aan een hendel en de schijf draaide 180 graden, het geld dat de bezoekef aan zijn kant had vastgeklemd onder zijn metalen armpje rolde naar je toe en woei soms in je schoot. De baas van die bioscoop legde uit dat het gesloten raam voorkwam dat bezoekers je bij je pols vastgrepen. In de bioscoop waar u een ticket voor uw eigen film kocht hadden ze geen draaischijf, maar een gat in de ruit. Elke keer dat ik mijn hand door dat gat stak om wisselgeld te geven was ik bang dat een bezoeker mijn pols vastgreep en niet meer los liet.

Een paar dagen later kocht Marlies Heuer, hoofdrolspeelster in De laatste dagen van Emma Blank, aan mijn kassa filmticket voor De laatste dagen van Emma Blank. Omdat ik Marlies Heuer niet herkende vroeg ik haar om 9 euro. Toen ze de filmzaal in liep zag ik op de poster tegenover het kassahokje haar door u geschilderde gezicht. De zaal was al donker, op het doek was het zomer, na enig zoeken herkende ik de achterkant van Marlies Heuer. Ze schrok toen ik mijn hand op haar schouder legde maar nam haar 9 euro in ontvangst zoals Beatrix dat zou doen.

In De jurk, uw film over een jurk met een blauw bladmotief, probeert Arianne Schluter aan een verkrachter te ontsnappen. Hij is een buschauffeur die met haar in een verder lege bus de polders inrijdt. Als Arianne zich door de busdeuren naar buiten worstelt grijpt hij haar enkel vast, waardoor ze face first in een hoop mest valt. Omdat u het vastgrijpen begrijpt wil ik u graag een paar suggesties aan de hand doen voor toekomstige films:

Een jonge vrouw die van avocado’s houdt ziet het leven niet meer zitten. Haar geliefde, introverte minnaar in een coltrui die een meesterwerk probeert te schrijven, herkent haar psychische problematiek tijdig en in plaats van deze te verwerken in zijn roman zet hij haar achterop zijn bagagedrager en brengt haar naar de huisarts. In de wachtkamer probeert hij de Cosmopolitan te lezen maar haalt dan toch Dode zielen van Gogol uit zijn tas, in de nieuwe vertaling uit 2012.

Een paard en een trompet trekken de wijde wereld in. De trompet is door de menselijke eigenaar van het paard met een oranje Pilon aan zijn snuit bevestigd, waardoor het paard bij het uitademen niet direct tonen voortbrengt, maar als hij per ongeluk zijn lippen tuit ‘pwewp’ hoort.

Een reboot van Baantjer. Ik weet dat die er al komt, maar ik droom van Alex van Warmerdams Baantjer: een kruising tussen Twin Peaks en ouderwetse Hollandse gezelligheid. Gesponsorde Yakult en gesponsorde kopieermachines, scenes die plaatsvinden rondom de kopieermachines, dinertjes bij mevrouw Baantjer die precies de juiste vragen stelt omdat alleen zij het precaire politieproces begrijpt. Misschien heeft mevrouw Baantjer overdag een baan als criminoloog, of weet zij gewoon nog wat het betekent om echt naar een ander te luisteren. Gezellige hoeren. Baantjer is niks zonder gezellige hoeren die de politie op cognac trakteren als ze jarig zijn.

Sorry van de 9 euro, alvast hartelijk bedankt,
Helena Hoogenkamp