Climax: een achtbaanrit naar de verdoemenis

Wow, wow, wow, wat ramt Gaspar Noé weer een filmspektakel door onze strot! Niemand wordt gespaard in deze grimmige neonachtbaan. Korte verhaalschets: een groep dansers is aan het repeteren in een afgelegen schoolgebouw op een winterse avond. Het feestje na de repetitie barst los en er wordt opnieuw uitbundig gedanst. De sangria wordt door bijna iedereen naar binnen geklokt of het limonade is, maar de sfeer verandert snel als blijkt dat de vruchtenwijn door iemand is gespiket met LSD. Woeps. Nadat dit besef (en de acid) is ingedaald, begint de groep zich af te vragen wie nou precies verantwoordelijk is voor deze actie.

Vanaf dan dwalen de personages met zijn allen een steeds grimmiger wordende wereld in. De school en personages worden verkend door telkens met een andere danser mee te zweven naar de volgende hopeloze versierpoging, ruzie of bad trip. Van de oefenzaal waar het feestje zich afspeelt, via de gangen van de school, naar een badkamer, kleedkamer, wc en elektriciteitskast, om vervolgens constant tussen deze ruimtes te wisselen. Door deze voortdurende beweging houdt Noé de film dynamisch, ondanks dat het debacle zich eigenlijk op een vrij kleine locatie afspeelt. Er is niet alleen veel beweging tussen de ruimtes, ook de camera zelf beweegt of de cameraman stiekem van de punch heeft gedronken. De losse camera zijn we inmiddels gewend van Noé, en toch voelt het bij deze film niet saai of achterhaald, maar goed op zijn plek. De camerabeweging en beelden worden, naarmate de film vordert en de dansers steeds meer knoepert gaan, ook steeds wilder en ongecontroleerder. Hierdoor wordt je als kijker echt meegezogen in de trip van de personages. De hartslag van de film klopt sneller en sneller, tot de beelden zo heftig bewegen dat het moeilijk wordt om te zien wat er precies gebeurt, en er daadwerkelijk een soort climax plaatsvindt.

Ondertussen gaat zo’n beetje alles wat mis kan gaan gruwelijk mis. Het is haast een verfilming van murphy’s law, de wet die stelt dat als iets mis kan gaan, dat ook gebeurt. De LSD opent een hels portaal met rampen die niemand voor mogelijk had gehouden, maar nu plots levensecht zijn. Zowel in de hoofden van de personages, als in de handelingen die wij ze zien verrichten. Voordat de LSD in kickt is er geen wolkje aan de lucht: iedereen danst en kletst en heeft het gezellig. Maar nu worden een paar dansers om de beurt heftig beschuldigd van het spiken van de punch. Want wie heeft de sangria gemaakt? Waarom heb jij er niet van gedronken? En wat doet Selva met Lou in de kleedkamer? Al snel is iedereen echter zo wavy dat men die vragen vergeten lijkt te zijn. Ze zijn vooral bezig met dansen, ruzie maken, door de gangen dwalen, tongen, elkaar van zich afslaan, of simpelweg proberen de trip te overleven zonder gek te worden. Tekenend is het moment waarop Selva in haar eentje neerstrijkt op een bank in de gang. Op het behang achter de bank staat een mooi bos afgebeeld, waar ze blij naar kijkt en even in lijkt te verdwalen. Ze steekt haar handen in haar panty en begint haar benen gelukzalig te strelen. Totdat ze naar haar panty kijkt. Haar handen zitten vast onder wat voor haar waarschijnlijk op een zwart spinnenweb lijkt, en ze krijgt ze er niet meer uit. Ze strompelt van de bank, door de gang, met haar handen nog steeds in haar panty, en krijst de hele school bij elkaar. Of eigenlijk niet, want de rest staat gewoon nog lyrisch te dansen in de grote zaal, te kotsen of coke te snuiven bij het aanrecht.

Zonder de drugs en alcohol zou al deze misère nooit zijn gebeurd. Dat geeft te denken: wat kan een katalysator voor een rampenscenario zijn? Nu is dat LSD, maar wat als ze een andere drugs hadden genomen? Of alleen alcohol? Was de ‘window of opportunity’ voor rampen die dan wordt geopend kleiner geweest? Groter? Hadden de personages elkaar bij een collectieve GHB spike ook zoveel naars aangedaan? Waarschijnlijk was de film dan totaal anders geworden, meer porno, maar ook dan lag een overdosis, coma of sterfgeval op de loer. Wat betekent deze window in het echte leven? Hoeveel van dat soort windows worden er dagelijks geopend door snuivers, spuiters en slikkers? Hoeveel worden er weer gesloten zonder daadwerkelijk tot catastrofes te leiden?

Het gekke is: na al deze narigheid kreeg ik toch ongelofelijk veel zin om te dansen. Misschien komt het door de opzwepende tunes die voor een groot deel van de film vrij luid worden gedraaid en bijna een soort clubsfeer neerzetten in de bioscoop. Ja, zin om de nacht in te gaan, door vieze pissteegjes te zwalken met een groep onbekenden, de geur op te snuiven, de club in te walsen en door neonverlichte gangen te dwalen die nooit meer ophouden. Misschien is deze film stiekem wel de ideale partystarter. Mits je een sterke maag hebt. Maar wie heeft nou die punch gespiket? Ik zou zeggen: buy le ticket, take zhe ride!