De snoepkleurige uitzichtloosheid in The Florida Project

De film Pretty Woman, waarin Julia Roberts de hoer-met-het-gouden-hart op de kaart zet, zou oorspronkelijk niet eindigen met een kus tussen Julia en de rijke vrijgezel Richard Gere. In een vroege versie van het script was zij een junkie die door hem betaald werd om een week niet te gebruiken. Als dit mislukt zet Richard haar op de snelweg uit de auto en gaat ze van haar laatste geld naar Disneyland samen met een verslaafde vriendin.

The Florida Project lijkt wel wat op deze ongezellige versie van Pretty Woman. Of het is misschien een uitzichtloze versie ervan, met personages die vastzitten in een niemandsland genaamd The Magic Castle Inn, een pimpelpaars beschimmeld motel vlakbij Walt Disney World Orlando. Hun stilstand wordt in beeld gebracht door de ogen van de zesjarige Moonee (Brooklynn Prince) die in dit sprookjesdecor van vergane glorie volop kattenkwaad uithaalt. Haar moeder Halley, gespeeld door Bria Vinaite, is een werkeloze stripper die een grote bek opzet als de motelmanager Bobby (Willem Dafoe) weer om de huur vraagt. Of ze plakt haar gebruikte maandverband tegen zijn ruit.

Het motel zit vol semi-permanente bewoners, zoals een oma die voor haar kleinkinderen zorgt totdat haar dochter haar leven weer op de rails heeft en een vriendje van Moonee dat zijn speelgoed moet achterlaten omdat het niet in de auto past als hij met zijn vader verhuisd naar de volgende stad. ‘Ik koop alles nieuw voor je,’ belooft de vader, omdat hij niets van kinderen snapt. Wat de volwassenen in deze film – zelf nog tieners met hun omgekeerde petten en afgeknipte shorts – hun kroost niet geven, is veiligheid en structuur. In de afwezigheid hiervan gaan Moonee en haar vrienden op safari: ze bespugen auto’s, steken een verlaten snoepkleurig huis in de fik en bedelen bij de ijskraam die de vorm heeft van een gigantisch ijsje. Halley heeft ondertussen steeds meer moeite met het betalen van de overnachtingen en bedenkt een verdrietige oplossing. Ze poseert sensueel voor foto’s die Moonee van haar neemt en vanaf dat moment loopt alles mis. ‘I can always tell when adults are about to cry,’ verzekert Moonee haar vriendjes.

Toch zijn er ook lichtpunten: Bobby probeert de kinderen zo goed mogelijk in de gaten te houden, en dan is er ook nog de lokroep van Disneyland. Plekken die zijn ingericht voor instant plezier hebben vaak iets treurigs, alsof achtbanen in pretparken zwartere schaduwen werpen. Maar van buitenaf gezien lijkt het eeuwig feest, zeker als je staat te bedelen op de parkeerplaats.

The Florida Project voelt als een kleurrijk pleidooi voor korte termijnoplossingen: zodra er geld is wordt er niet gespaard, maar worden er plastic engelenvleugels gekocht. Halley – die weigert verantwoordelijkheid te nemen – en haar dochter Moonee leven in een schaduwversie van een pretpark. Waarom zouden zij minder recht hebben op plezier dan al die toeristen? Wanneer Bobby aan de deur komt klagen over Moonee’s streken vraagt Halley met een grijns of ze een afschuwelijke moeder is. ‘You’re a disgrace!’ antwoord Moonee lachend. Ze maakt er het beste van, in dit knappe verhaal waarin het drama aan de rand van haar ooghoeken plaatsvindt. Verdwijnt Moonee in haar fantasie omdat ze te jong is om te zien hoe zij en haar moeder afglijden, of juist omdat ze het dondersgoed doorheeft?

The Florida Project (2017) van Sean Baker is nog te zien in The Movies, De Filmhallen, FC Hyena en Kriterion.