Na een bomvolle, anderhalve week is het International Documentary Film Festival Amsterdam weer ten einde. Maar gelukkig hebben we de interviews nog.
Door Tess Vermeer27 november 2017
Filmmaker, deed mee aan de DocLab Academy
‘Iedere dag hadden we allemaal meetings, workshops, pitches en lezingen van de mensen die betrokken waren bij DocLab. Iedereen die meedeed aan de Academy deed een project met interactieve storytelling, zoals podcasts, VR, chatbots en digitale media. Ik ben zelf bezig met een Virtual Reality-project en zo kon ik chillen met de programmeur van het Tribeca Filmfestival, waar ik mijn film voor aan het inzenden ben. Dat was dus heel nuttig.’
‘Ik vond de workshops het meest inspireren. We hadden een hele vette workshop chatpots storytelling van een vrouw die dat maakte voor museum, waarbij je kon chatten met karakters uit een schilderij, dus een grappige manier van een verhaal vertellen via interactie. Ik heb toen naar aanleiding daarvan meteen een man in India gevonden en geld gegeven om voor mij een chatpot te maken.’
‘Mijn film is een VR-docu waarin twee stammen in Afrika die oorlog met elkaar voeren aan de hand van VR aan elkaar worden voorgesteld en met elkaar in gesprek gaan. Hij is bijna klaar maar ik zat nog een beetje in over het einde en nu heb ik met wel wat slimme mensen met ervaring kunnen praten hierover.’
‘Ik vond Ghost Hunter heel vet. En een aantal van Doclab-projecten ook, eerder installaties dan documentaires, je moet daar gewoon even doorheen browsen. Het is alsof je door een museum van moderne kunst loopt, met allemaal verschillende insights, percepties en zienswijzes op data. En die film die we gister bij VICE zagen, Strike Team, wauw!’ .
Vrijwilligster in een project van Doclab
‘Ik ben vrijwilligster hier bij Doclab, dus ik zit de hele week in dit kunstproject hier in de tuin, een project van Jonathan Harris. Mensen stappen hier in een buitenhuisje, leveren hun telefoon in, krijgen van mij een kopje thee en luisteren naar de natuurlijke geluiden en verhalen. Eigenlijk een non-digital space. Jonathan Harris ging in zijn werk eerst van analoog naar digitaal en recentelijk komt hij daar weer van terug. Ik heb het gevoel, en hoop vooral, dat dit op een gegeven moment bij iedereen gebeurt: dat er een soort balans komt tussen het digitale en analoge. Ik zit hier de hele dag met een dekentje en een boek. Ik heb hele interessante gesprekken met mensen maar het is soms ook ontzettend saai en koud.
‘Ik ben zelf computerprogrammeur en heel erg geïnteresseerd in film en kunst in algemeen, vooral in documentaire. Misschien dat ik in de toekomst een master wil doen in filmmaken. De Doclab projecten zitten daar tussenin: programmeren en documentaire dus past eigenlijk perfect bij mij. Als er een technologisch probleem is met de installatie kan ik het ook meteen fixen dus dat is ook nog eens handig.Ik denk dat Doclab heel vooruitstrevend is in het omarmen van technologische ontwikkelingen die wij om ons heen zien en dat omzetten naar kunst en documentaire.’
‘Jammer genoeg heb ik niet heel veel kunnen zien dit jaar, aangezien ik vooral in mijn non-digital space zat, maar wat ik wel heel mooi vond was Hibridos, the Spirits of Brazil, met een bijpassende geïmproviseerde show. Heel indrukwekkend. En wat ik vooral leuk vond is dat je veel contact hebt met makers en festivalbezoekers, waarmee je praat over wat zij van elkaars werk vinden, dat is vooral heel inspirerend.’
Organiseert de IDFA Weekender
‘Ja, het was een hele leuke week, lekker veel films gekeken en ondertussen nog aan de Weekender gewerkt, een programma van het jonge team van IDFA in de Brakke Grond dit weekend. Er zijn het laatste moment nog wat dingen veranderd, zoals sprekers die afzeggen. Maar ja, het was weer een feestje.’
‘Ik heb vorig jaar met twaalf anderen een advies geschreven over hoe je meer jonge mensen naar IDFA kan trekken. Nu was de gemiddelde bezoeker wit en ouder dan vijftig. Dat zien we graag anders. Van die twaalf zijn er twee overgebleven en dit jaar organiseren we een programma over twee dagen verspreid in De Brakke Grond. Een selectie van films, met een bijpassend randprogramma. Zoals een katerontbijt met ramen van Fou Fow tijdens de film Ramen Heads.’
‘IDFA draait om de documentaires. Wat wij als struikelblok zagen is dat je zoveel keuze hebt. Soms spreekt een thema je aan, maar is de film qua stijl zo associatief, dat veel mensen het moeilijk anderhalf uur volhouden. Wij willen het festival voor onze doelgroep behapbaarder maken.’
‘Ik vond de Jonathan Harris-sessies van Uncharted Rituals heel vet, in de Brakke Grond. In een project zie je hoe de camera als een soort van beestje geboren wordt en hoe het dan voor het eerst de wereld om hem heen waarneemt. Iemand anders maakte eten van data. Op basis van je facebookdata kreeg iedereen in het publiek een pilletje. Die van mij smaakte heel zoet met een rokerige nasmaak en een beetje umami, super dirty. Ja, heel bizar.’
Theatermedewerker bij Tuschinski
‘Dit is al het zevende jaar dat ik dit doe. Ik was gestopt met werken, mijn dochter is documentairemaker en een vriendin van mij was hier wel eens vrijwilligster dus toen dacht ik: laat ik dat ook maar eens proberen. Ik vond het echt hartstikke leuk, je ziet ontzettend veel films, er hangt een leuke sfeer en er lopen leuke mensen rond, jong en oud, iedereen zet zich voor elkaar in en iedereen helpt elkaar. En toen ben ik dat blijven doen.’
‘De meeste ouderen zoals ik hier werken omdat ze een interesse hebben in documentaire, terwijl veel jonge mensen of bezig zijn met film of stage moeten lopen voor bijvoorbeeld een mbo Sales&Events-opleiding. Er was een keer zo’n jongen die als zaalwacht naar een film mocht, maar tegen mij zei: ‘Ik weet eigenlijk niet wat een documentaire is. Gaat u maar mevrouw’.
‘Nou. tijdens mijn dienst natuurlijk een film en als ik vrij ben ga ik lekker de hele dag. De films zijn verhalen gebaseerd op de werkelijkheid en daardoor reis je de hele wereld mee rond, langs allemaal culturen. Net als wanneer je een boek leest, je neemt er ook iets uit mee. Daar doe ik het ook echt voor: de inhoud.’
‘Ik vond Amal heel mooi. En ik was helemaal weg van Piripkura, over de natives in de Amazone in Brazillie. Die heeft ook de Human Rights Award gewonnen. En de film Faces, Places van Agnes Varda. En ja, ik heb zo veel gezien dat ik het een beetje kwijt ben.’
Filmmaker, schrijft voor een Chinees magazine
‘Ik ben hier als journalist voor een Chinees filmmagazine. Ik ben zelf ook filmmaker, heb wat kunstprojecten gedaan en ben nu bezig met mijn eigen film waarbij ik nu bezig ben met de productie, dus dit stimuleert mij ook weer om mijn eigen project af te ronden.’
‘Deze IDFA was ik vooral op zoek naar films over China. Er zijn veel films die het onderwerp modernisering in China aankaarten dus voor mij is dit niet echt een vernieuwend onderwerp. Veel filmmakers willen gewoon een verhaal vertellen en zijn niet zo creatief in cinematografische technieken. Wat ik wel een hele verrassende film vond was Last Days in Shibati, omdat de filmmaker hier een hele verfrissende manier van filmen hanteert, waarbij hij de camera gebruikt om zijn nieuwsgierigheid te verkennen.
Daardoor ontstaan hele bijzondere relaties tussen hem en zijn personages. Hij is heel brutaal met filmen. Eerst is hij niet zo welkom en loopt de communicatie heel moeilijk, maar later wordt hij door zijn personages omarmd. Door deze dialogen juist in de film te houden geeft het de kijker echt een nieuw perspectief over die relatie tussen de filmmaker en de mensen die hij filmt. Dit jaar heb ik wel veel nieuwe manieren van filmen gezien, waarbij er meer ruimte was voor creatieve interpretaties van een verhaal vertellen, heel inspirerend.’
‘Faces Places van Agnes Varda vond heel mooi. The Garden of Life vond ik een heel slimme film, door als filmmaker veel ruimte voor de verbeelding over te laten van de kijker.’
