George Harrison is de Beatle waar je eerst nooit over nadacht, maar die je met de jaren meer gaat waarderen

Deze fascinatie nam vrij grote vormen aan. Op vakantie, achterin de auto naar Frankrijk zongen we alle Beatles-nummers fonetisch mee, zonder het Engels te begrijpen. In mijn schetsboek tekende ik strips waarin The Beatles figureerden. Afgaande op hun portretten op de albumhoezen beeldde ik ze af met steeds langere baarden.

Een belangrijke vraag in ons leven was welke Beatle je wilde zijn. Omdat ik – toen nog – groter en wijzer was dan mijn broertje, mocht ik eerst kiezen. Voor mij was de keuze voor de knappe, melodieuze Paul McCartney snel gemaakt. John Lennon was té rauw en Ringo was toch een beetje een clown. En George? Tsja, George…
Maar naarmate ik ouder word en – in het openbaar – gestopt ben met strips tekenen over The Beatles, begint mijn waardering voor George meer en meer te groeien.

Aanvankelijk valt George Harrison je niet het meest op. In de beginjaren van The Beatles verkeerde hij, hoewel hij de leadgitarist was, toch vooral in de schaduw van grootgewichten John en Paul: een mysterieus figuur op de achtergrond van de bandfoto’s.
Maar toen de jaren zestig vorderden, ging George sterker zijn stempel drukken op de band, met Indische invloeden en een prominente rol voor de sitar, maar vooral met krachtige nummers als Something, Here Comes The Sun en While My Guitar Gently Weeps.

Bij het schrijven van dit laatste nummer liet George zich inspireren door het Chinese Boek der Veranderingen, dat stelt dat geen enkele gebeurtenis op toeval berust. In het huis van zijn moeder opende hij een roman op een willekeurige pagina en las daar de woorden ‘gently weeps’. Ervan uitgaande dat dit dus ook geen toeval kon zijn, gebruikte hij de woorden als uitgangspunt voor zijn nieuwe nummer.
Tekenend is dat de andere Beatles het aanvankelijk niet zagen zitten met While My Guitar Gently Weeps. In de woorden van George:
‘We tried to record it, but John and Paul were so used to just cranking out their tunes that it was very difficult at times to get serious and record one of mine.’

Pas toen George zijn vriend Eric Clapton naar de studio haalde om de gitaarsolo’s in te spelen, namen John en Paul het nummer serieuzer en is het toch van de grond gekomen.
Los van de schrijnende solo’s van Eric Clapton heb ik het altijd mooi gevonden aan While My Guitar Gently Weeps dat in het laatste couplet (op 3 minuut 20) een regel tekst middenin wordt afgebroken, gevolgd door een paar instrumentale maten:
‘Look at you all (…) still my guitar gently weeps’.

Deze stilte zegt voor mijn gevoel meer dan elke invulling van de tekst had kunnen doen. Alsof George zijn blik opricht van zijn (huilende) gitaar en voor een paar maten de mensen om zich heen in zich opneemt.
In de herfstdagen van The Beatles kwam de rebel in George naar boven. Tijdens de desastreus verlopen ‘Get Back’-sessies in 1969 – waarbij het de bedoeling was om een film van het opnameproces van de band te maken – was George de eerste die te kennen gaf te willen stoppen, moe van de overheersing van de labiele, vaak benevelde John en de perfectionistische geldwolf Paul. De constante aanwezigheid van camera’s en de vele discussie eisten hun tol: George verliet de studio met de woorden ‘See you ’round the clubs’ – wat ik altijd een behoorlijk bad-ass actie heb gevonden.

‘I think with George, it wasn’t his ambition to be in the Beatles for his whole life,’ aldus schoolvriend Neil Aspinall. En zo geschiedde. Ontsnapt uit de Beatlemania, kwam George in 1970 met het driedubbelalbum All Things Must Pass, achteraf gezien het meest consistente soloalbum van een ex-Beatle. Hiermee kreeg hij eindelijk de artistieke vrijheid en erkenning die hij verdiende.

Terwijl ik dit schrijf en terugdenk aan de keuze voor Paul in mijn kinderjaren, begin ik te twijfelen: zou ik niet toch niet liever George willen zijn?

Vanavond is George Harrison: Living in the Material World in Eye te zien. De documentaire die Martin Scorsese over de muzikant maakte.