Het wellustige zwarte gat in High Life

In High Life, de nieuwe film van Claire Denis, tuimelt Juliette Binoche in een vierkant ruimteschip op onverbiddelijke wijze op een zwart gat af terwijl ze heimelijk en niet zo heimelijk seksuele experimenten uitvoert op terdoodveroordeelden. Denis speelt zelf een ondeugend spel door de toeschouwer constant van het heden naar het verleden en de toekomst te slingeren. Voorzover ik begrijp volgen we Monte (Robert Pattinson) die zijn dochter na het overlijden van de andere ruimtereizigers (waaronder Mia Goth die in Nymphomaniac Charlotte Gainsbourg aan het huilen maakte en André 3000 van Outkast) in leven houdt met voedsel uit een moestuin ergens op het ruimteschip en haar wijze lessen leert in de trant van “eet niet je eigen poep op.” Hij legt de giechelende peuter uit dat dit een taboe is. Ondertussen worden we getrakteerd op mysterieuze flashbacks die verklaren dat Juliette Binoche als een Gallische GVR van slaapkamer naar slaapkamer spoedde om sperma te oogsten en zo een ruimtebaby te creëren in haar ruimtelab.

Denis werkt de details van al dat geëxperimenteer en de herkomst van de ruimtereizigers niet verder uit dan een vage schets, maar houdt zich liever bezig met de morbide relaties tussen de gevangenen en hun moeder overste. Het wellustige zwarte gat Dibbs, gespeeld door Juliette Binoche met de air van een slaperige drag queen, zuigt continu de aandacht naar zich toe. De andere personages verbleken in vergelijking. Ze sluipt onheilspellend door de gure gangen van het ruimteschip, rammelt met reageerbuisjes en slingert bijtende opmerkingen naar haar proefkonijnen. Hoewel we haar niet in het toilet zien roeren, schendt ze vrolijk alle taboes die de gevangenen op het ruimteschip enigszins ervan weerhoudt elkaar de hersens in te slaan of de kleren van het lijf te rukken. Hun enige uitlaatklep is een zogenaamde fuckbox. We zien Dibbs deze betreden en ons wordt duidelijk welke functie haar qua ruimtereis mild onpraktische ellenlange zwarte vlecht heeft: rondzwaaien in een inktzwarte ruimte waarin slechts een glimmend leren zetel en een enorme zilveren fallus te zien zijn. De camera zwiept rond terwijl ze deze apparatuur bestijgt en berijdt en het is allemaal erg hysterisch en diep serieus. Als punchline druipt er na dit avontuur een wittige vloeistof uit de gorgelende fuckbox. Hoewel hun luciferdoosruimteschip continu in een zwart gat dreigt te donderen en hun lot niet veel vrolijker is dan dat van terdoodveroordeelden die niet de ruimte ingeslingerd zijn, proberen de ruimtereizigers zich krampachtig vast te houden aan hun menselijkheid. De mannen op het schip ruilen hun sperma voor slaappillen zodat Dibbs haar schimmige experimenten kan uitvoeren. Monte doet niet mee aan dit spel en weigert de fuckbox te betreden om te voorkomen dat Dibbs er met zijn zaad vandoor gaat.

Uiteindelijk raakt iedereen de controle over zijn of haar lichaam kwijt en vloeit het zaad, bloed en de moedermelk rijkelijk door het steriele interieur van het schip. Het contrast waaraan het ontwrichte narratief een samenhang ontleent, bestaat tussen de kuise Monte — bijnaam: “the happy monk” – die zijn hoofd en gezicht angstvallig scheert en de haren in een potje bewaart als een neurotische eekhoorn en de hyperseksuele Dibbs die met haar meterslange zwarte haar waarschijnlijk menig ruimtedoucheputje teistert en hier geen zier om geeft. Monte belichaamt de steriliteit van het ruimteschip. Zelfs wanneer iedereen het loodje heeft gelegd en hij vermoedt dat het ruimteschip over de rand van het zwarte gat zal glippen, zweeft hij als een inschikkelijke robot rond het schip om moertjes aan te draaien en naait hij rompertjes voor zijn uit experimenten geboren dochter. Wanneer zij opgroeit en het langsluimerend incestspook om de hoek komt gluren, kiest Monte voor een radicaal einde van de missie. Hij heeft de kirrende peuter immers allang uitgelegd wat een taboe is en houdt zich braaf aan zijn woord. De stoïcijnse Monte en zijn koppige saaiheid maken de roekeloze obsceniteit van Dibbs dan ook juist zo ontroerend. Zij droogt op orgasmische wijze d’r haar in een ruimteschip dat op vernietiging afstevent, geniet vorstelijk van haar ijdelheid en wanneer ze als een nachtmerrie een door slaappillen weggedoezeld slachtoffer bestijgt om zijn sperma te stelen, fluistert ze snikkend “why don’t you ever take in your arms?” Van alle lichaamssappen die van het bioscoopscherm druipen, zijn de tranen van Juliette Binoche het meest aangrijpend.