Het verhaal gaat over de 42-jarige gescheiden televisieschrijver, Isaac Davis (Woody Allen), die uitgaat met Tracy, een minderjarig meisje, en plotseling verliefd wordt op de minnares van zijn beste vriend (Diane Keaton). Vervolgens krijgt hij een relatie met de minnares en verbreekt hij de relatie met zijn minderjarige vriendin. Bovenal is de film bovenal een ode aan de geboortestad van de regisseur: New York.
Manhattan
Manhattan (1979) is één van Woody Allens meest spraakmakende films, grootste commerciële successen en tevens één van mijn persoonlijke favorieten uit zijn oeuvre. Verbazingwekkend genoeg is het de minst favoriete film van de regisseur zelf. Het is Allens eerste zwart-wit film en de vijfde film waarin hij samenwerkt met de actrice en tevens ex-geliefde Diane Keaton.
Door Claire Hoogakker30 juni 2015

Voor het eerst past Woody een widescreen-formaat toe, iets dat de grandeur en het imponerende karakter van deze metropool alleen maar meer benadrukt en tot zijn recht laat komen. Vanaf de openingsscène tot het (bittere) eind, word je meegezogen in de bruisende energie van ‘The Big Apple’. Voor de liefhebber van New York als en typische Woody narratieven, zoals ik, kan deze film eigenlijk bij voorbaat al niet meer stuk.
Manhattan opent met een lovend monoloog, met op de achtergrond typische en enigszins clichématige, maar prachtige zwart-wit beelden van de in het duister verlichte skylines en het levendige straatleven. Dit wekt meteen een gevoel van nostalgie en sterk verlangen op naar een stad waar je al dan niet ooit in levende lijve geweest bent:
“Chapter 1:
He adored New York City, he idolized it all out of proportion. No – make that, he romanticized it all out of proportion. To him, no matter what the season was, this was still a town that existed in black-and-white and pulsated to the great tunes of George Gershwin
.…
New York was his town, and it always would be.”


Manhattan gaat over het leven en de liefde in de breedste zin, over de zoektocht naar het pure geluk, dat verscholen kan liggen in de kleinste en meest onverwachte dingen. Dit geluk is per persoon verschillend en wordt vaak verstoord door bepaalde verwachtingspatronen, iets dat naar mijn mening nog steeds heersend is in onze maatschappij. Voor de hoofdpersoon, Isaac Davis, maken de kleinste dingen het leven de moeite waard: van Flaubert tot zijn geliefdes gezicht.
“Why is life worth living? It’s a very good question. Um… Well, There are certain things I guess that make it worthwhile. Swedish movies, naturally… Sentimental education by Flaubert… uh… Marlon Brando, Frank Sinatra… um… those incredible Apples and Pears by Cezanne… uh… the crabs at Sam Wo’s… uh… Tracy’s face…”
De film eindigt met een scène waarin de net 18 geworden Tracy haar besluit om naar Londen te verhuizen aankondigt, waarop Isaac Davis eindelijk inziet dat hij haar het liefste ziet dan wie dan ook en haar smeekt om niet te vertrekken.
Point of View | Manhattan

De laatste zin die Tracy uitspreekt is “You have to have a little faith in people”. Voor mij is de moraal van dit prachtige verhaal dat, hoe cliché dan ook, je je gevoel moet volgen, al wijst alles op het tegendeel en attendeert iedereen je erop dat dat niet het juiste is om te doen. Zoals Isaac Davis zegt, “My analyst warned me, but you were so beautiful, I got another analyst. ”
Manhattan, de liefde van vele levens, zal er voor altijd zijn, maar the one that got away zal wellicht nooit meer terugkeren.
Het zomer filmprogramma De komedies van Woody Allen opent op donderdag 9 juli en loopt tot 9 september in Eye.