Hoe gaat het met je?
Het gaat goed. Ik ben wel zoekende, maar dat gaat goed.
Nienke ’s Gravemade is niet in één hokje te plaatsen. Ze schrijft, ze acteert, ze improviseert; ze maakt. Tijdens het interview vertelt ze dat ze niet van repeteren houdt. ‘Als je wilt dat het publiek in het ‘nu’ is, moet je dat zelf ook zijn.’ Een quote die zo van Anthony McCall had kunnen komen. En daarom kun je Nienke zien tijdens De Vierde Dimensie op 27 september: In samenwerking met goede vriendin Eva Bartels presenteert ze TYPEWHITE\/BLACKWRITE, een op maat gemaakte performance waarin zij op zoek gaan naar de ultieme tijdloosheid.
Door Pam Roos18 september 2014
Het gaat goed. Ik ben wel zoekende, maar dat gaat goed.
Ik ben zoekende naar een eigen geluid. Dat klinkt meteen zo pathetisch. En tegelijkertijd probeer ik ook weer zo open mogelijk te zijn bij iets nieuws. Een contradictie die niet altijd even goed samengaat.
Ik ben heel lang een schijtluis geweest. Pas op mijn 27ste ben ik met een theateropleiding begonnen. Daarvoor had ik natuurlijk altijd al wel die interesse maar durfde ik het niet aan, dacht ik dat ik niet goed genoeg was; en alle onzekerheden die daar bij passen kun je erbij zetten. Die school heeft mij doen inzien dat ik meer een maker ben dan dat ik mezelf tot dan toe durfde te noemen. Doordat ik op school zoveel heb kunnen doen heb ik ontdekt wat ik leuk vind en wat mij drijft. Dat is met name schrijven en performen. Performance, omdat je heel erg wordt teruggeworpen op jezelf. Ik hou ook niet van repeteren. Ik vind het ergens heel eerlijk dat het voor zowel de kijker als de performer nieuw is, dat het altijd spannend is voor beide partijen. Als je wilt dat het publiek in het ‘nu’ is, moet je dat zelf ook zijn.
Op dit moment schrijf ik veel. Ik schrijf veel om daarin ook beter te worden. Een paar jaar geleden heb ik eens een verhaal geschreven voor Verhalen voor de dorst, dat is een soort erotisch verhalencollectief, en sindsdien is mijn schrijven geëvolueerd in een manier van schrijven waarin ik altijd op zoek probeer te gaan naar waar het schuurt. Ik hou niet van makkelijk schrijven, maar te confronterend schrijven vind ik ook niet leuk. Het zit daar ergens tussen, daar waar spanning is. Een grote inspiratiebron hierbij is de film Salò geweest van Pier Paolo Pasolini. In die film worden 9 jongens en 9 meisjes ondergebracht in een afgelegen villa aan het Gardameer waar verschrikkelijke dingen met ze gebeuren. Het is eigenlijk een heel nare film en toch zitten er spaarzame momenten in waar je opgewonden kunt raken. Die spanning tussen de vreselijke dingen die je ziet en die je rationeel niet tolereert en tegelijkertijd die oerdrift in de mens die daar opgewonden van raakt, dat spel, vind ik heel interessant. In Salò is het overigens wel heel extreem, dat hoeft natuurlijk niet.
Dat sluit eigenlijk aan op de vorige vraag; dat mensen, op welke manier dan ook, geraakt worden op een plek waarvan ze nog niet wisten dat ze het hadden. Dat is wel heel pretentieus, maar dat zou ik wel graag willen.
Dat ik ondanks dat ik graag aardig gevonden wil worden door de meerderheid, of gewaardeerd wil worden door de meerderheid, ik er toch voor kies mijn eigen weg te gaan. Dat is niet iets wat ik altijd leuk vind om te doen. Het zorgt er namelijk ook voor dat ik mij soms eenzaam voel wanneer ik mij even terugtrek van alles en iedereen. Maar dat heb ik nodig. Ik zou denk ik ook niet anders kunnen.
Ha kut, ik ben altijd zo bang dat ik heel interessant probeer te klinken.
Ik mis kritiek, maar dan niet kritiek in zomaar meningen gooien, maar echt een kritische blik. Net zo goed naar mijzelf toe, hoor. Tegenwoordig lijkt alles kunst te zijn, hoewel dat tegelijkertijd natuurlijk ook een voordeel is. Ook voor mij, want dat betekent dat ik veel gemakkelijker dingen kan doen. Zo schieten de literaire avonden als paddenstoelen uit de grond. Aan de ene kant denk ik soms, ‘Gaat nu opeens iedereen schrijven?’ Maar aan de andere kant ben ik er dankbaar voor, want daardoor heb ik veel stappen gezet.
Waar ik bang voor ben, en dan praat ik nog niet eens voor mezelf want misschien val ik wel totaal door de mand, is dat de echte kunstenaar zijn identiteit verliest doordat iedereen zomaar kan besluiten een kunstenaar te zijn. Dat hij zijn taak verliest en het allemaal verbrokkelt, omdat iedereen dingetjes maakt die overal zijn.
“Ik heb liever dat het podium smaller wordt zonder mij, dan dat het te breed wordt met mij.”
Nienke ‘s-Gravemade
Eva Bartels omdat zij het beste is dat de slash-generatie heeft voortgebracht & Hannah van Wieringen omdat zij woorden tot kunst verheft.
De laatste scènevan The Usual Suspects. De scène waar alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Ik heb de film al 10 keer gezien en als ik er nu weer over praat krijg ik weer kippenvel.
Ex drummer
Amores Perros
Dogtooth (meest briljante film die ik ooit gezien heb)
Dat zijn stuk voor stuk films die datgene voor elkaar krijgen waar ik ook naar streef binnen mijn performances en mijn teksten.
Hmm, het moet sowieso een man zijn. Oké, dan toch Benicio Del Toro van The Usual Suspects.
Mijn racefiets. Het eerste dat ik kreeg van mijn verkering. Het was wel zijn oude hoor. Maar toch heel lief.