Bij het samenstellen van deze playlist met de beste filmmuziek merkte ik op dat alle nummers afkomstig zijn uit mijn favoriete films. Toeval? Zijn dit mijn lievelingsfilms door de muziek, of vind ik de muziek zo treffend door de film? Het maakt niet uit; het is een onlosmakelijk verbonden samenspel. Filmmuziek is van onschatbare toegevoegde waarde. Luister maar:
Door Claire Hoogakker16 augustus 2016
Als er één filmregisseur een consistent goede muzieksmaak heeft is het Wes Anderson wel. Dit is misschien wel mijn favoriete filmscène wat betreft de timing en vertraging, het beeld en gevoel en natuurlijk de heerlijke seventies outfits. Ik bedoel – Margot Tenenbaum (gespeeld door Gwyneth Paltrow), Nico èn Anderson in één! Eindeloos on repeat.
Wederom Anderson en wederom The Kinks, The Kinks, The Kinks. De soundtracks van Anderson mogen dan misschien grotendeels uit nummers van The Kinks bestaan, het klopt elke keer weer. Vergezeld door muzikaal goed gezelschap als The Rolling Stones met het weergaloze Play With Fire en het feel-good nummer Oh La La van The Faces voor de afwisseling.
Dit is een moeilijke keuze, want deze film zit boordevol rock ‘n roll klassiekers. Dan kies ik voor het gemak de openingsscène. William’s oudere zus Anita verlaat het ouderlijk huis om een dominante moeder te ontvluchten. Haar laatste woorden: “One day you’ll be cool. Look under the bed. It’ll set you free.” Daar ligt een LP-verzameling, waaronder deze plaat. Een gevoel van vrijheid en de rock ’n roll Amerikaanse droom. Al is de sluitingscène waarbij Tiny Dancer klinkt ook niet mis. “I need to go home” zucht William, waarop Penny Lane antwoordt, “You are home.” Daarnaast natuurlijk Led Zeppelin, Rod Stewart, Cat Stevens, The Beach Boys, Neil Young, The Who en who not.
Daar heb je ze weer, Simon & Garfunkel. Mike Nichols begreep al zo vroeg als 1967 dat zij de stiltes als geen ander opvullen met hun sounds.
Match made in soundtrack heaven.
Alsof de nummers voor deze film zijn geschreven. Overigens ook wederom goede klassiekers als Nick Drake en Simon & Garfunkel.
Franse romantiek, een ménage à trois en een Franse chanson als kers op de taart.
Eerlijk is eerlijk: deze is ondraaglijk cheesy. Misschien is dit zo’n gevalletje van ‘de muziek maakt de film’. De timing is perfect en je wordt er zelf bijna verliefd van. Zoals de liftscène waarbij There Is A Light That Never Goes Out door Toms koptelefoon klinkt. Summer glimlacht en zegt, “I love the Smiths” en zingt onzuiver maar aandoenlijk mee, “To die by your side, is such a heavenly way to die”. Om nog maar te zwijgen over de scène waarbij You Make My Dreams Come True van Hall & Oates klinkt, als Tom voor het eerst de nacht heeft doorgebracht met Summer. Normaal gesproken zou ik hiervan over mijn nek gaan, maar hier klopt het.
Pure nostalgie en melancholie, deze film over twee alcoholistische mislukte schrijvers in New Orleans. Tevens is Blonde On Blonde ook één van mijn favoriete Bob Dylan albums. Een dronken gitaarspelende John Travolta misstaat ook niet.
Weer, Bob. Altijd Bob.
Deze bloederige scène wordt door dit nummer enorm grappig en vrolijk, bizar genoeg.
Geen woorden voor (nodig).
Het moment van realisatie dat de grote schoonheid vergankelijk of zelfs een illusie is. De jaren en de kleine geluksmomenten verstrijken als je alsmaar op zoekt bent naar deze grote onvindbare schoonheid. Huilen. Gewoon huilen. De nieuwste film van Sorrentino, Youth, is trouwens ook niet mis wat betreft filmmuziek.
Nog meer huilen. Geheel terecht en eigenlijk te laat dat de 87-jarige Italiaanse componist Morricone na meer dan 500 films eindelijk zijn eerste Oscar heeft binnengesleept voor ‘Best Original Score’ voor The Hateful Eight (Quentin Tarantino, 2015)
