Nog voordat Ruben de middelbare school had afgerond, hield hij zijn eigen fotografiebedrijf draaiende. Sindsdien is hij niet meer weg te slaan van zijn camera én het internet. Want zijn grote leermeester is de open source van Youtube en Vimeo. ‘Ik stel mijn eigen curriculum samen, maar ik maak geen aantekeningen’. Zo ook leerde hij zichzelf de techniek aan van de tintype fotografie. Tijdens De Vierde Dimensie is Ruben’s Tintype Studio een van de programmaonderdelen zijdelings aan de tentoonstelling van Anthony McCall. Voor slechts € 15,00 heb jij je unieke tintype.
Door Lisa Smith25 september 2014
Ja goed, druk. Ik had zondag mijn boekpresentatie van Vietnamese Veteranen. Dat is een project waar ik ruim drie jaar aan heb gewerkt. De naam zegt het al, ik heb portretten gemaakt van veteranen uit Vietnam en deze zijn gebundeld in een boek. Ik ben erg tevreden; er waren veel bezoekers en ik heb veel boeken verkocht. Deze presentatie was de eerste test waaruit bleek dat mensen geïnteresseerd zijn in het boek. Dat is mooi, want ik moet nog 700 boeken verkopen.
Even denken… het boek, de tentoonstelling, 3, 4 dingen voor Vers Beton, losse klusjes, concerten en lange termijn projecten bedenken. Vietnamese Veteranen was zo’n projecten en nu dat klaar is, zoek ik iets nieuws. Ik bezoek nu al een half jaar de Paulus Kerk in het centrum van Rotterdam, die huisvesting en andere hulp biedt aan vluchtelingen. Ik heb veel contact met de vluchtelingen. Vaak spelen we spelletjes, Mens erger je niet! of schaken, maar ik heb nog nooit gewonnen! Ik wil graag iets met deze mensen doen, ik praat er ook met ze over. Het is belangrijk om als fotograaf een band op te bouwen met de mensen die je wilt fotograferen. Als ik even vrij ben van opdrachten, denk ik hier over na.
Mijn vriendin noemt me ook wel een workaholic, maar zo zie ik het zelf natuurlijk niet. Voor mij is fotografie niet alleen werk. Sterker nog, ik zou willen dat het niet ook mijn beroep was. Maar helaas, je kan er niet zoveel tijd in stoppen als je er niet ook van kunt leven. En ja, ik stop er heel veel tijd in.
Ik was 15 jaar en mijn stiefmoeder had een camera gekocht. Ik dacht meteen: die wil ik ook! Na een half jaar sparen kocht ik mijn eerste camera, een Nikon D40. Daar ben ik veel mee gaan spelen en experimenteren. Ik heb het geluk dat mijn vader (Harry Hamelink: o.a. artistiek leider Motel Mozaique, red.) veel organiseert en dat hij soms iemand nodig heeft om foto’s te maken. Zo is het balletje gaan rollen.
Ik ben een kind van de digitale fotografie. Ik heb ook veel gefotografeerd met een 6 x 6 film, maar toegegeven: het is duur. Ik heb ook veel zwart/wit gefotografeerd, maar dat vond op een gegeven moment niet meer zo leuk.
Soms ben ik bezig met een opdracht en dan bedenk ik dat een 6×6 film er goed bij zou passen, maar vaak moet ik dan al diezelfde avond foto’s aanleveren. Ik ben opgegroeid met de speelruimte die je hebt met digitale fotografie. Ik bewerk ook altijd mijn foto’s. Niet op pixel niveau. Ik werk niets weg of ik voeg niets toe. Ik bewerk alleen op kleurniveau. Ik ben ook niet zo goed met de analoge techniek, dat ik meteen door heb wat er mis gaat. Ik maak ook nog fouten.
Op mijn boek. Ik ben daar drie jaar geleden mee begonnen. Toen was het nog een droom en nu ligt het in de winkel. Ik wist toen overigens nog niet dat het een boek zou worden, maar ik wist wel dat ik meer met fotografie wilde dan mooie plaatjes schieten.
Het begon met James Nachtwey, dat is een oorlogsfotograaf. Ik leerde hem kennen via de documentaire War Photographer (2001). Ik zat ziek thuis en mijn moeder had deze dvd voor me gehuurd. Door deze film zag ik in dat je zoveel meer kunt bereiken met fotografie. Ik heb een tijd gedacht dat ik ook naar oorlogsgebieden wilde gaan. Maar achteraf moest ik toegeven dat ik niet echt iemand ben die op conflicten afrent, maar juist wegrent.
Een andere fotograaf waar ik veel bewondering voor heb is Sebastião Salgado. Hij heeft een economische achtergrond en heeft jaren voor de bank en financiele ministeries gewerkt. Waarschijnlijk in de stille hoop dat hij daarmee ooit de wereld kon verbeteren. Hij liep tegen een muur aan en is begonnen met fotograferen. Hij bleek een geniale fotograaf en stortte zich sindsdien op het thema arbeiders. Hij heeft mijn interesse in portretfotografie aangewakkerd. Ja, hij is wel echt mijn favoriet.
Commitment. De fotografen waar ik tegenop kijk zijn fotografen die veel meer kunnen dan fotograferen en die een groter beeld van de wereld hebben. Techniek is 1 ding, maar dat maakt nog geen goede fotograaf. Goede fotografen hebben een veel bredere achtergrond dan alleen fotografie. Ze zijn lang bezig met een project en gaan niet voor het snelle werk. Met lang bedoel ik 20 jaar. Ik heb drie jaar aan Vietnamese Veteranen gewerkt, niet eens drie jaar gefotografeerd. Zij fotograferen wel 20 jaar.
Ik vind het belangrijk dat fotografen hun verantwoordelijkheden nemen voor het onderwerp dat ze aansnijden. In de mediafotografie gebeurt dat vaak niet. Bijvoorbeeld, twee jaar geleden verscheen er een foto uit Haïti. Een meisje was neergeschoten omdat ze een schilderij had gestolen. Daar was een heel mooie foto van. Een paar jaar later verscheen een foto van dezelfde gebeurtenis vanuit een andere hoek en daarop zag je dat tien gierige fotografen naast elkaar een foto maakten van het dode meisje. Waar zijn we dan mee bezig denk ik dan. Het zijn hyena’s die hongerig worden van kleine dode meisjes, op zoek naar een zo pijnlijk mogelijke foto. Het is niet de fout van de fotograaf, het is de media die de gruwelijkste foto’s willen. Fotografen en media versterken elkaar daarin. Ze zetten weliswaar niets in scène, toch schept het geen beeld van de werkelijkheid.
Manufactured Landscapes vergeet ik nooit meer. Deze film laat landschapsbeelden zien van plekken die door mensen zijn gemaakt. Het begint met een heel lange scène van een fabriekshal in China. De camera gaat langzaam alle rijen voorbij. Dat duurt gewoon 8 minuten. Doordat het zo langzaam gaat zegt het zoveel over de ernst van de situatie.
War photographers: die moeten alle fotografen gezien hebben.
Manufactured Landscapes van Jennifer Baichwal.
Ik hou ook van films zoals Baraka en Samsara.
Voilà, de binnenkant van een lens!
