Shotje met Lucky Fonz III

Mijn favoriete filmscène komt uit Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain. Of Amélie, zoals ze in Nederland zeggen. Het is die scène in het spookhuis. Ken je die? Geweldig.

Waarom heb je precies voor een scène uit deze film gekozen?

Amélie is een uitzondering op de regel van de films waar ik van houd. Ik vond het in dit geval verfrissend dat zo’n art-film zichzelf toestond lief en teder te zijn. Nu is dat niet zo schokkend natuurlijk, maar in de jaren ’90 waren filmhuisfilms allemaal Quentin Tarantino of hardcore kitchen sink drama’s weetjewel. Als je aan een Franse of Duitse film dacht, dan dacht je aan een heel grimmige film over een kleuter met een alcoholistische vader of zoiets. Amélie was de eerste arty, slimme film die ook nog lief was. Daarvoor was het allemaal heel zwartgallig en ironisch. Als een film al grappig was, dan was het op een soort cynische manier. In de jaren ’90 had je echt een indie cultuur die je ook in de muziek een beetje zag. Alternatieve cultuur kon niet lief zijn, of de schijn van stichtelijkheid hebben. Amélie brak daar echt mee, ook op een reflectieve manier. Dat vind ik één van de leukste dingen aan die film: het reflecteert op zijn eigen zoetsappigheid. Er zit bijvoorbeeld een scène in waarin Amélie door een heel sprookjesachtig Parijs loopt en een zwerver een kwartje wilt geven, waarop hij zegt: ‘ik werk niet op zondag’. Het is een knipoog naar het publiek waarbij duidelijk wordt dat de film ook wel begrijpt dat zij zelf een sprookje is. Eigenlijk is Amélie een voorbode geweest, want daarna gingen al die filmhuis films zo feel good doen. En dan kreeg je dus al die kutfilms, Little Miss Sunshine enzo.

Niet echt jouw smaak dus?

Nee, ik vind dat soort films heel deprimerend. Ze worden dan weer zo corny. Ik houd eigenlijk helemaal niet van die sprookjesachtige films, Wes Anderson bijvoorbeeld of Miranda July. Miranda July heeft dan nog wel iets grimmigs. Dat is toch dan weer mijn nineties smaak, ik houd van moeilijke en vervelende dingen. Ik wilde ook graag zo’n meisje hebben zoals Amélie. Ik weet nog dat ik echt verliefd werd op haar. Niet op Audrey Toutou, maar echt op Amélie. Zij is zo perfect in beeld gebracht. Ken je dat ding dat kleuters hebben, dat je verliefd wordt op een fictief karakter? Zoals sommigen nu op Elza van Frozen? Of vroeger op Simba? Dat had ik met Amélie. Het is natuurlijk ook een halve soft porno film, haar gezicht de hele tijd in beeld en die muziek eronder. Overigens, deze film heeft ook echt een van de beroemdste soundtracks ooit. Echt de meest iconische soundtracks van de afgelopen twintig jaar denk ik. Ik hoorde er laatst zelfs een Housemix van, best wel goed eigenlijk.

En de scène in het spookhuis is jouw favoriete filmfragment?

Ja, mijn favoriete scène is dus wanneer Amélie dat boek met foto’s te pakken heeft, van die Nino. Ze is een beetje verliefd op hem omdat hij zulke gekke dingen doet, zoals pasfotootjes verzamelen. Ze gaat naar het spookhuis waar hij werkt. En opeens is er een visuele break met de rest van de film. Je ziet haar de hele tijd rondrennen in een soort geïdealiseerd Montmartre met roodachtige tinten en een sepia gevoel, en dan opeens zit ze in het spookhuis. De muziek is anders, alles is opeens groen en het is een beetje donker. Een heel weirde break, een beetje sinister zelfs. En dan komt Nino achter haar zweven, verkleed als een skelet. Hij doet zijn hand langs haar gezicht en maakt een geluid. Oeoeoeoe, oeoeoe. Een beetje creepy, maar ook heel sexy. Zij hebben nog nooit met elkaar gepraat en hij zit opeens heel dicht op haar gezicht. De scène refereert heel erg aan donkere seksualiteit, zoals de dreiging van verkrachting. Dat dreigende verandert in iets heel liefs en erotisch. Je ziet haar gezicht ontspannen en ze geeft zich er helemaal aan over. Ze sluit haar ogen dan echt op die classic film manier, met huge wimpers die in een perfecte timing neerdalen. Niemand sluit ooit zo zijn ogen, behalve in een filmscène. Echt een perfect momentje.

Spreekt deze scène je nog meer aan dan alleen op een visuele manier?

Weetje, ik houd ervan als er meerdere dingen tegelijkertijd zijn. Hij is heel raar en angstig, omdat er een dreiging in zit die breekt met de film zelf, maar ook heel erotisch, op de manier die ik net besproken heb. De scène zelf zegt ook heel veel over Amélie’s karakter. De film gaat er over dat ze niet meedoet met de wereld. Deze scène is het moment dat Amélie het spookhuis ingaat van de echte wereld. Het spookhuis is namelijk een visuele metafoor voor die angstige plek die zij moet betreden om tot hem te komen, om tot de wereld te komen. Een mooie metafoor.

Wanneer heb je deze scène voor het eerst gezien?

In de bioscoop. Ik weet nog dat de film mij toen een beetje droevig maakte. In mijn leven ontbrak toen romantiek, in iedere zin van het woord. Ik studeerde in plaats van dat ik muzikant was, ik had geen meisje en ik was te lethargisch om daar zelf iets aan te doen. Nadat ik de film had gezien, ben ik een weekendje naar Parijs gegaan, maar dat was ook heel deprimerend. Ik ging met de bus, dat moet je nooit doen. Die bus wordt namelijk vaak gebruikt voor drugssmokkel ofzo, want ik werd in een hok gezet toen ik aankwam in Parijs, met twee drugshonden. Twee hele grote drugshonden. En ze bleven maar blaffen, heel deprimerend.

Wanneer heb je deze scène voor het laatst gezien?

Toen ik naar Dubai vloog. In die versie van de film was echt een hoop gecensureerd. Die scène waarin ze denkt aan al die orgasmes is er natuurlijk uit geknipt, maar deze zit erin. Toen vroeg ik mezelf af: wat is meer erotisch? Wat wil je wegknippen? Als het gaat om sexy dingen kan je beter deze eruit halen.

Lucky Fonz III is na vijf albums, meerdere televisie optredens en een succesvolle theatertour weer bezig met het schrijven van een nieuw album.