De beruchte prequels staan bekend om een paar dingen: Darth Maul, Midichlorians, CGI en Jar Jar Binks. Die laatste is, om verschillende redenen, misschien wel het meest gehate personage in de geschiedenis van Star Wars. Jar Jar is een onbenullige alien die alleen maar problemen veroorzaakte en in een dialect sprak dat veel weghad van sommige Caribische talen; een soort van ‘Steppin Fetchit’ binnen Star Wars. Ook kwam het personage Padmé, gespeeld door de veelbelovende Natalie Portman, niet helemaal tot haar recht. Waar Leia in de oudere films een belangrijke actieve rol speelde, werd Padmé na een tijdje ingezet als damsel in distress, een onschuldige vrouw die door haar mannelijke tegenspelers gered moet worden. Leia wordt daarentegen door velen beschouwd als een van de eerste sterke vrouwelijke rollen binnen de filmwereld.
The Force A-Woke-ens: hoe Star Wars diversiteit omarmde
Als achtjarig jongetje kwam ik voor het eerst in aanraking met de wondere wereld van Star Wars. Volgens mij begon ik met The Empire Strikes Back en snapte ik er helemaal niks van. Desondanks had de reeks me in haar greep. Maandelijks keek ik alle films wel een keer en telkens wisten Leia, Luke en Han me weer mee te slepen in hun avonturen. Ik weet nog hoe blij ik was toen ik op het schoolplein hoorde dat er een nieuw deel uit ging komen. Toen had ik geen idee waarom dit deel Episode I zou gaan heten of wat prequels überhaupt waren, dat boeide allemaal niet, want Star Wars. In die tijd genoot ik enorm van de prequels, maar op latere leeftijd besefte ik dat de films naast een minder verhaal, het ook niet zo goed deden als het aankwam op diversiteit en inclusiviteit.
Door Aramis Gonzalez11 december 2017
De laatste Star Wars-film verscheen in 2005 en even leek het erop dat er nooit meer een nieuw deel uit zou komen. Totdat Lucas Arts werd opgekocht door Disney en met het nieuws kwam dat in 2015 Episode VII uit zou komen, met J.J. Abrams als regisseur. Dit zou een directe sequel zijn van Episode VI (1983), maar dan letterlijk dertig jaar later. Disney had de bijna onmogelijke taak om een van de meest geliefde franchises voort te zetten en niet alleen als het aankwam op het verhaal, ze moesten ook met de tijd meegaan. No pressure.
Eind 2014 werd bekend gemaakt dat het nieuwe deel The Force Awakens ging heten. Het was Disney zelfs gelukt om de originele cast uit de oude films te strikken om hun rollen te vertolken. De hypetrain rondom de film raakte steeds meer op stoom. Toen Disney tegen het einde van 2014 de allereerste teaser uitbracht, werd iedereen helemaal gek. De drie hoofdrollen werden vertolkt door Daisy Ridley, John Boyega en Oscar Isaac: een Britse actrice, een Nigeriaans-Britse acteur en een Guatemalaans-Amerikaanse acteur. Niet iedereen was blij met die keuze. Met name salty ass white people vonden de films ineens te politiek – alsof ze dat niet altijd al waren.
Er ontstond een rel rond het personage Finn, gespeeld door Boyega, omdat zwarte stormtroopers volgens sommigen gewoonweg niet konden. En er waren mensen die vonden dat Rey (Ridley) een te perfect personage was, een zogenaamde Mary Sue. Boyega reageerde op de kritiek door te zeggen dat mensen er maar aan moesten gaan wennen – en hij heeft helemaal gelijk. In The Force Awakens merk je al snel dat Abrams aan bijna elk detail heeft gedacht, zowel wat betreft de hoofdpersonages als de figuranten. Voor het eerst voelde het universum van Star Wars aan als een universum waarin echt alles mogelijk was. Waar de prequels (uit de 00s) en ook de sequels (uit de 70s en 80s) uiteindelijk werelden zijn waar witte mannen het voor het zeggen hebben, lijkt dat in de nieuwe delen niet het geval te zijn. Kinderen en volwassenen over de hele wereld kunnen nu tegen de helden opkijken en zichzelf erin herkennen. Dat lijkt triviaal, maar is zo ontzettend belangrijk.
Met Star Wars lijkt Disney de toon te zetten voor de rest van Hollywood. Ook Rogue One, de Star Wars film die vorig jaar uitkwam, had een cast die super divers is. Zelfs Marvel, ook van Disney, brengt na zestien films (!) nu Black Panther en Captain Marvel uit; films waarin de hoofdrollen niet worden vertolkt door witte mannen die Chris heten. Langzaam zien we een shift binnen Hollywood en is er meer ruimte voor helden en personages die niet aan bepaald ideaal hoeven te voldoen. Er blijven genoeg andere issues binnen de filmindustrie waar aan gewerkt moet worden, maar het lijkt erop dat er een stap in de juiste richting is gezet. Deze week verschijnt The Last Jedi, wat alweer het achtste deel gaat zijn in de zogenaamde Skywalker Saga. Door The Force Awakens en Rogue One heeft Disney me overtuigd van hun kijk op Star Wars. Ik ben er daarom vrij zeker van dat we wederom een fantastische film gaan krijgen, waar iedereen, maar dan ook iedereen, zich in kan vinden. Behalve salty ass white people.
Star Wars: The Last Jedi draait vanaf woensdag 13 december in de bioscoop.