Vooruitblik: de korte film van Vlaams talent Kate Voet

Hoe heet je film en waar gaat hij over?

Les Homards Immortels – Het is een film over de herinnering aan een bepalend moment in het verleden en het onmogelijke verlangen om ernaar terug te keren. Ook is het een intiem portret van twee geliefden die elkaar plots weerzien, en hoe ze op een zeer verschillende manier terugkijken op wat er zich heeft afgespeeld. Het gaat over de loneliness of the mind, en over hoe onbetrouwbaar onze herinneringen zijn. We zijn onbetrouwbare vertellers van het verhaal van ons eigen leven, dat komt steeds terug in mijn films.

Weet je nog dat je voor het eerst het idee voor het project kreeg? Heb je daar een leuke anekdote bij?

Ik had een droom – over de personages en enkele beelden die uiteindelijk in de film geslopen zijn. Daarin kwam ik Jill Verhaeghe en Jan Bijvoet voor het eerst tegen. Na die droom waren zij voor mij de enige mogelijke Alba en Max. Jill is een getalenteerde filmmaakster en fotografe, ik had haar nog nooit ontmoet maar bewonderde haar en haar werk erg van een afstand. Jan volg ik echt al jaren, sinds ik hem zag in Kreon van Zuidpool. Ik stelde mezelf aan hen voor en schreef de film en de personages voor hen: dankbaar dat ze de rol ook wilden spelen en mee reisden met mij en Les Homards. Het is een onbeschrijfbaar gevoel, wanneer alles uiteindelijk samenvalt. Ik werk graag samen met mensen die daar ook sterk in geloven.

Welke regisseurs/makers/films hebben je geïnspireerd?

De cinematografie van Victor Maes inspireert me enorm. In onze samenwerking voelt hij me enorm goed aan; hij ziet wat ik schrijf onmiddellijk voor zich. Samen proberen we een zeer intieme en in zekere zin ook sensuele visuele stijl te creëren. Ik schrijf vaak met de muziek van Arvo Pärt en Senjan Jansen, die ook al de muziek en het geluid ontwerpt voor mijn films. T.S. Eliot is een literaire held van me, Sam Dillemans’ schilderijen intrigeren me enorm: elk beeld is duizend verhalen.

Als filmmaker, kijk ik met bewondering naar het oeuvre van Leos Carax, Abbas Kiarostami en Wim Wenders. De grootste inspiratie blijven met name de acteurs, Jill Verhaeghe en Jan Bijvoet. Ik improviseer nagenoeg nooit met acteurs (toch zeker niet wat de tekst betreft), maar vind het belangrijk om de tijd te nemen voor elkaar. Ik hou niet van casten, ik schrijf personages met acteurs in gedachte, en persoonlijkheid is net zo belangrijk voor me als talent. Het is belangrijk een groep (cast en crew) rond je te verzamelen van mensen die bij elkaar passen, waarvan je weet dat ze goed voor elkaar zullen zorgen.

Wat maakt het zo bijzonder?

De personages en hun verhaal probeerde ik te verbeelden via een minder conventionele vertelstructuur – het is een niet-lineaire, impressionistische narratief die zo hun innerlijke wereld probeert te vangen. Een korte film vraagt om een zeer specifieke uitwerking, structuur, vertelling – je hebt niet veel ruimte voor gebeurtenis, en het onderwerp liet me niet toe om het verhaal te haasten. Het gaat over twee personages die geen plek voor elkaar in deze wereld lijken te vinden, maar hier wel erg naar zoeken. Ik laat hen amper met elkaar spreken – en probeer zoveel mogelijk te vertellen door hun blik te volgen, en hen van en naar elkaar toe te laten bewegen. Ze zoeken, maar uiteindelijk overkomt het hen.

Waarom moet iedereen dit minstens één keer gaan bekijken?

Ik wilde het meer een audiovisueel gedicht laten zijn, dat het publiek op een haast fysieke en intuïtieve manier het verhaal in zou leiden. Het is meer een ervaring, een moment, dan een te-ontknopen-verhaal, en ik hoop dat dit de toeschouwers heel dicht bij de personages brengt.

VIMEO: Kate Voet
INSTAGRAM: Kate Voet
De korte film Les Homards Immortels is 27 september op het festival UITkort! te zien in filmhuis De Uitkijk.