Vooruitblik: hoe regisseur David-Jan Bronsgeest een deal sloot met Paramount Pictures

David-Jan Bronsgeest (32) is een Amsterdamse filmmaker uit Rotterdam. Vanaf het moment dat hij achter de camera kon staan, heeft hij zich met niets anders beziggehouden dan met het bedenken van rauw-realistische genrefilms. In 2015 studeerde hij af met de onheilspellende thriller Broker, waarmee hij de Tuschinski-award won voor beste studentenfilm.

Twee jaar later raakte zijn project “Meet Jimmy” in een stroomversnelling. Met het winnen van een pitch op het Imagine Filmfestival speelde hij zich in de kijker. Daarna is de korte film Meet Jimmy opgepikt door Amerikaanse studiomensen en hebben David-Jan en zijn kompaan Tim Koomen tijdens nachtelijke Skype-gesprekken een deal gesloten met Paramount.

Hoe vergaat het proces?

Het is best bizar wat er allemaal in korte tijd op ons afgekomen is. Maar we blijven er redelijk nuchter onder. Natuurlijk zijn de namen van de Amerikaanse studio’s imposant [zoals Michael Bay, red.], maar uiteindelijk gaat het erom een zo’n sterk en kwetsbaar mogelijk verhaal neer te zetten. We ontwikkelen samen met de Rasmussen-broers en zijn bezig met de eerste outline van de wereld die achter Meet Jimmy schuilgaat.

Hoe ontstond het idee?

Mijn cameraman Jeroen Kiers, producent Tim Koomen en ik reden terug vanuit Parijs naar Amsterdam wegens opnames van een andere korte film genaamd Unité die in september uit komt op het Nederlands Film Fesstival. We waren over onze horror short aan het praten terwijl Tim een podcast opzette. De sfeer veranderde in de auto, omdat het een lekker sinister toontje had. Een serial killer kwam aan het woord en legde vrij expliciet uit hoe hij zijn moorden pleegde. We genoten ervan hoe bizar geschift deze man wel niet was.

Daarna voelden we ons ook direct een beetje schuldig, omdat het toch over echte slachtoffers ging, waar we in the rush totaal niet bij stilstonden. Op deze manier bedachten we eigenlijk het plot, waarin een alleenstaande moeder afleiding zoekt in een podcast van een seriemoordenaar – met het leedvermaak over de slachtoffers kan ze haar eigen sores vergeten. Maar dan blijkt de zieke geest het op haar voorzien te hebben en slaat het onschuldige luisteren naar de podcast Meet Jimmy om in een levensgevaarlijk kat-en-muisspel.

Welke andere makers hebben je geïnspireerd?

High concept horrorfilms maken is al jaren onze droom, maar we wilden het wel goed doen. Met de juiste aandacht voor onze protagonist en een interessante backstory voor onze geschifte bad guy. Al jaren volgen we onze helden die deze stap al eerder hebben gezet. Het bekendste voorbeeld is de korte film Saw (James Wan, Leigh Whannell). Zij zijn ook als duo naar Hollywood vertrokken met hun korte film en hebben er een gigantische franchise van gemaakt. James Wan is sowieso één van mijn grote voorbeelden, de manier waarop hij enge scènes kan opbouwen is heel origineel.

Daarnaast zijn er voorbeelden die mij visueel inspireren, zoals Gaspar Noé en David Fincher. Een vette visuele stijl neer te zetten in combinatie met een high concept horrorfilm is een droom die we hopen te verwezenlijken.

Wat maakt het zo bijzonder?

De korte film van Meet Jimmy was bijzonder, omdat het een simpele set-up had, volledig draaide om één scène: Jimmy omschrijft zijn slachtoffers en omschrijft dan ook opeens het leven van de luisterende protagonist. Via het geluid, de vertellende Jimmy, proberen we de spanning op te voeren zonder dat het meteen wordt ingewilligd met beeld. In de lange film brengen we dit naar een groot publiek. Het team waar we mee samenwerken, maakte eerder A Quiet Place, een enorme kaskraker die juist met een overzichtelijk concept toch een hele wereld wist neer te zetten. Dat is wat we ook met Meet Jimmy willen doen. Een wereld scheppen waarin mensen zichzelf herkennen en inspelen op onze angst om een seriemoordenaar tegen te komen – door onze verslaving aan true crime.

Waarom moet iedereen dit minstens één keer gaan bekijken?

We zijn natuurlijk trots op het feit dat we uit Nederland komen en de kans krijgen om een horrorfilm in Amerika te presenteren die wij zelf zouden willen zien. Er is hier een tekort aan genrefilms, omdat weinig mensen zich eraan durven te wagen. Voor een Nederlands publiek zou ik zeggen: ga het kijken om te zien dat ‘horror’ geen vies woord is dat geassocieerd wordt met allerlei gore films, maar waarmee je juist een thematisch sterke film neer kunt zetten. En waarom de rest van de wereld onze film moet bekijken? Om te zien dat er een nieuwe serial killer in town is, waar we hopelijk nog veel van gaan zien.