Breaking the Chains

In Breaking the Chains presenteren we films met postkoloniale thema's uit verschillende landen en (historische) perspectieven. Ze portretteren voorouderlijke rituelen, onafhankelijkheidsstrijd, spiritualiteit en hoe de gevolgen van slavernij doorwerken in het heden. Dans, zang en muziek zijn van oudsher diepgewortelde en vitale aspecten van de Afrikaanse cultuur, die geest, lichaam en ziel verenigen. Ze maken een wezenlijk deel uit van het culturele leven en de identiteit en migreren door tijd en ruimte. Ze dragen een symbolische betekenis en zijn katalysatoren voor spirituele transformatie en bieden toegang tot heilige plaatsen. Vandaag de dag spelen dans en ritueel in de diaspora nog steeds een cruciale rol in het proces van heling, verzoening en bevrijding.

De vertoning bevat een korte pauze en gaat gepaard met een en optreden van José Tojo, artistiek leider van dancs school Kula Skoro, theatermaker en apinti drummer /percussionist en Q&A olvCinedans-programmeur Iris Roblès.

Breaking the Chains is ook een thematische lijn die door ons programma loopt, met documentaires als Kite Zo A: Leave the Bones, Kumina Queen en Uprooted: The Journey of Jazz Dance.

Terra Mater - Motherland (Regie: Kantarama Gahigiri | CH, RW | 2023 | 10’)

Daar staat ze, zelfverzekerd, als een godin van technologische rotzooi, omringd door eindeloze bergen afval, plastic, stank en zeldzame aardmineralen. Een boze oproep aan de wereld om verantwoordelijkheid te nemen voor de gevolgen van kapitalisme, kolonialisme en milieuvernietiging in Afrika.

Never Look At the Sun (Regie: Baloji | Choreografie: Élodie Paul, Windy Pamba | FR | 2019 | 5’)

Met zijn kenmerkende assemblage van esoterische kostuums en visuele metaforen onderzoekt de Congolees-Belgische zanger en filmmaker Baloji de praktijk van het bleken van de huid in de zwarte gemeenschap. Bleken, eufemistisch omschreven als het 'verhelderen' of 'tonifiëren' van de huid, neemt vele onschuldige gedaanten aan zoals crèmes, scrubs en zeep om hyperpigmentatie aan te pakken, maar wordt vaker gebruikt door vrouwen om een Eurocentrisch schoonheidsideaal na te streven.

La Última Ascensión (Regie: Kevin Osepa | NL | 2022 | 23’)

Rowin, een 22-jarige visser uit Banda Abou (Curaçao) heeft weinig geluk met het vangen van vis op zijn visstek. Hij gaat er elke dag heen, ondanks dat zijn moeder het afkeurt. Op een dag ontmoet hij aan de kustlijn waar hij dagelijks vist een mysterieuze jongeman die alles zal veranderen.

Atopias: The Homeless Wanderer (Regie: Daniela Yohannes & Julien Beramis | GP | 2023 | 27’)

In Atopias: The Homeless Wanderer vangt een zwarte vrouw een meditatieve reis aan door het wilde Caribische landschap, waarbij ze geconfronteerd wordt met droomachtige herinneringen en traumatische ervaringen. Deze ontdekkingsreis naar migratie, transgenerationele herinnering en trauma geeft haar reis een andere wending en brengt haar diep in haar onderbewuste, waar ze haar innerlijke kind ontmoet en zich in voorouderlijke sferen begeeft.

Tajabone (Regie: Raphael Chatelain, Nicolas Huchard | Choreografie: Nicolas Huchard | FR | 2021 | 4’)

"Zo voelt vrijheid, schat." De compromisloze woorden van muzikant en schrijver Mykki Blanco klinken over een transcendente parade van een groep empowered queer dansers. Een film over de Franse zwarte queer gemeenschap die trots is op wie ze zijn, wat ze hebben bereikt en de lichamen omarmt waarin ze leven. De titel van de film ontleent zijn naam aan een unieke traditie in Senegal, waar naast zingen en dansen door de straten iedereen 's nachts aan crossdressing doet.

Under the Sky of Fetishes (Regie: Caroline Déodat | FR, MU | 2023 | 17’)

Under the Sky of Fetishes is een antwoord op de complexiteit van koloniale archieven. De film onderzoekt de schimmen van een blik die ons achtervolgt, en vertelt het verhaal van de Mauritiaanse sega – een culturele praktijk die is ontstaan tijdens de kolonisatie en slavernij en die nu vooral te zien is in het toerisme. Hoe werpen we het verhaal van de onderdrukker letterlijk van ons af?

De film mengt fictie en etnografie en toont de kracht van de projectie als een mentaal en intiem enigma om spookachtige, van zichzelf vervreemde lichamen vrij te maken, inclusief de onze.

A Revolution of Love (Regie: Weyni Mengesha, Lucius Dechausay | Choreografie: Esie Mensah | CA | 2020 | 5’)

Een jonge zwarte vrouw worstelt met de geschiedenis van haar voorouders en het hedendaagse geweld dat haar gemeenschap teistert. Door middel van dans stelt ze zich voor hoe haar toekomst eruit ziet.

CRNI TITO - Blaq Tito Addressing the Parliament of Ghosts (Regie/Choreografie: Christian Guerematchi | GH, NL | 2022 | 11’)

De gestalte van een zwarte Tito verschijnt in de enorme ondergrondse ruimtes van een voormalige silo in Tamale, Ghana. Hij bezoekt het volk per vliegtuig en riksja om zijn boodschap te verspreiden en woont een zitting van het Parliament of Ghosts bij.

Een artistieke ontmoeting tussen NAM – Non Aligned Movement door Christian Guerematchi en het Parliament of Ghosts door Ibrahim Mahama. Beide werken spreken over een vergeten geschiedenis en de hedendaagse echo's van de culturele banden tussen Ghana en Joegoslavië – Nkrumah en Tito.

Kankantri (Regie/Choreografie: Gabri Christa | SR, US, NL | 2024 | 25’ [Wereld première])

Een vrouw gaat een synagoge binnen en wordt getransporteerd naar het parallelle universum van al haar voorouders die haar niet laten gaan, totdat ze deelneemt aan hun dansen en rituelen.

De film is geïnspireerd op Gabri Christa's eerste bezoek aan de Neve Shalom synagoge in 2000, waar ze overweldigd werd door het gebouw en de emoties die het bij haar losmaakte. Het zette haar aan tot onderzoek naar de afkomst van haar Surinaamse vader waaruit bleek dat zij ook Joodse voorouders heeft. Zoals de beroemde Surinaamse schrijfster Cynthia McCleod zegt: "Als je aan je stambomen schudt, vallen er altijd een paar Joden uit".