De lift

Een lift in een kantoorgebouw lijkt een eigen leven te leiden; dat wil zeggen: het leven van een maniakale moordenaar. Wie erin stapt, is onherroepelijk de klos. Wie er buiten blijft trouwens ook. Een beveiligingsbeambte die zijn hoofd in de schacht steekt, moet die onvoorzichtigheid bijvoorbeeld bekopen met onthoofding.

Monteur Huub Stapel, met in zijn voetspoor journaliste Willeke van Ammelrooy, gaat op zoek naar de oorzaak. Is de lift behekst of is er iets veel verontrustenders aan de hand?

nagelbijter

Debuterend regisseur Dick Maas bewees met De Lift in één klap zijn talent voor suspense in de traditie van Steven Spielberg en John Carpenter. Behalve dat hij goed naar beide meesters had gekeken, voegde Maas er een eigen kruidenmengsel van zwarte humor en Hollandse kneuterigheid aan toe. Stephen Kings vroege korte verhaal The Mangler bracht hem op het idee, Spielbergs Jaws (1975) leverde de blauwdruk voor de dramatische structuur.

De met een bescheiden budget geproduceerde nagelbijter trok in Nederland 650.000 bezoekers en vestigde ook internationaal de naam van de maker.

onheilsklanken

En dan is er natuurlijk de elektronische score, in navolging van zijn held John Carpenter gecomponeerd door Maas zelf. Een echte oorwurm, zoals zijn latere themamuziek voor Flodder en Amsterdamned, levert het nog niet op, maar de op twee types Roland-synthesizers geproduceerde onheilsklanken doen hun werk naar behoren. En al klinkt de score tegenwoordig flink gedateerd, net als de wat rudimentaire special effects draagt hij wel bij aan de onverwoestbare charme van deze eerste echte horrorfilm van vaderlandse bodem.