Dolemite + Akwasi

Titelpersonage in Dolemite (1975) is een zwarte pooier en nachtclubeigenaar die door toedoen van zijn compagnon Willie Green in het gevang is beland. Na zijn vrijlating zweert Dolemite wraak op de schoft die het inmiddels met de autoriteiten, van de politie tot de burgemeester, op een akkoordje heeft gegooid. En dat onder het motto: 'Dolemite is my name and fuckin' up motherfuckers is my game!'

Artistiek speelt Dolemite misschien niet in dezelfde divisie als Shaft of Superfly, maar met zijn kostuums in alle kleuren van de regenboog, hilarische kungfu-gevechten, onafgebroken vuilbekkerij en funky score, levert de film camp van het hoogste niveau. Een prestatie die vorig jaar werd geëerd met een heuse Moore-biopic, de Netflix-productie Dolemite Is My Name:

Dolemite Is My Name (2019)

Dolemite is My Name (2019), de comeback van Eddie Murphy, is een lovend ontvangen Netflix-productie over Blaxploitation-fenomeen Rudy Ray Moore. Eind jaren zestig is Moore een gesjeesde muzikant van rond de veertig, die gedoemd lijkt zijn dagen tot aan zijn pensioen achter de toonbank van een platenzaak te slijten. Tot er op een dag een zwerver in de zaak verschijnt met obscene verhalen over ene Dolemite.

Moore vent het personage uit in cluboptredens en platen, tot de tijd rijp lijkt voor een film. Wanneer geen producent wil toehappen, besluit Moore zijn droom, een film over de grofgebekte, oversexte pooier met kung fu-skills, uit eigen zak te financieren. Het wonder geschiedt: Dolemite (1975) lift mee op de immense populariteit van de Blaxploitationfilm uit die dagen en wordt een groot succes.