Homework

Iran kent een lange filmische traditie van speelfilms met kinderen in de hoofdrol, om op die manier volwassen thema’s voorbij de censor te loodsen. In de documentaire Homework (1989) richt Abbas Kiarostami zijn camera op kinderen als kinderen. De zesjarige scholieren die hij ondervraagt over huiswerk, straf en beloning zijn gedrild in het geven van sociaal wenselijke reacties, maar met zachte volharding ontlokt de regisseur hun eerlijker antwoorden en ontstaat een realistischer beeld. Lijfstraffen zijn gemeengoed, ouders kunnen niet helpen bij het maken van huiswerk omdat ze analfabeet zijn of geen tijd hebben en scholen zetten in op stompzinnig stampwerk en kadaverdiscipline.

Met zijn visuele onderzoek schetst Kiarostami een ontluisterend beeld van het Iraanse schoolsysteem, en zegt daarmee ook iets over de maatschappij waar deze opvoedmethoden zowel een product als een vormende kracht van zijn. Bovendien vormen de gesprekken een portret van de generatie die opgroeide tijdens de Irak-Iranoorlog, die leefde in constante onzekerheid en dagelijks werd volgepompt met propaganda, met weinig ruimte voor kinderlijke speelsheid.