How Dare You Have Such a Rubbish Wish

Vooraanstaand filmmaker, kunstenaar en actrice Mania Akbari eist haar lijf terug. En dat van al die andere vrouwen in Iraanse films. Aan de hand van bijna honderd fragmenten uit de Iraanse filmgeschiedenis – uit het tijdperk van de stomme film tot vlak na de Islamitische Revolutie, films die inmiddels allemaal verboden zijn – vertelt ze een verhaal over bevrijding, uitbuiting, emancipatie en uiteindelijk onderdrukking.

Dansende vrouwen, trouwlustige vrouwen, bedwelmde vrouwen, vrouwen in ondergoed, rennende vrouwen in korte jurkjes: allemaal gefilmd vanuit een mannelijk perspectief, met een ‘male gaze’. Ook in die vrije jaren voor de revolutie werden we onderdrukt, wil Akbari maar zeggen. In dit confronterende essay doet ze dat op krachtige wijze.

De fragmenten, die een meer documentair karakter krijgen rond de periode van de revolutie, worden afgewisseld met beeld van Akbari zelf, die een bloementatoeage op haar borsten laat zetten. In de voice-over richt ze zich tot de mannelijke regisseurs. “Ik maak geen film, ik staar naar jouw blik.”