Koyaanisqatsi

Unieke filmprestatie: geen dialoog, geen acteurs, geen plot. Reggio's kritiek op onze industriële samenleving is gevat in virtuoos camerawerk. Wie eenmaal de openingsscène van Koyaanisqatsi heeft ervaren, vergeet nooit meer de hypnotische toestand waarin je dan komt en je ten volle beseft: de Hopi's hebben gelijk: het leven in de westerse door kapitaal aangedreven wereld is volledig uit balans geraakt. Daar zijn verder geen woorden, hoofdpersonen of een verhaal nodig.

De associatieve montage zit vol met veel timelapse opnames en slomo's van het moderne leven, gecombineerd met een baanbrekende minimal-musicscore van Philip Glass. Het is verbijsterend hoe immersief de film is. Je maakt mee hoe de aarde siddert terwijl de mens vooruit stuift in auto's en vliegtuigen, de grondstoffen verbrast en flatgebouwen opblaast omdat de mensen die er wonen zich niet laten standaardiseren.