La Chinoise

Aan het eind van de jaren zestig bevond de befaamde nouvelle vague-regisseur Jean-Luc Godard zich in een artistieke crisis. Hoe verder te gaan in politiek roerige tijden?

Rond 1967 werd het woord engagement niet alleen in kapitalen gespeld maar ook vertaald in actie: studenten klommen op de barricades, bezetten universiteiten en eisten inspraak, basisdemocratie en bevrijding van burgerlijke opvattingen. Onder het plaveisel het strand! Ne travaillez jamais! De homo ludens zou werk inruilen voor spel en vrije liefde was de oplossing voor een hypocriete huwelijksmoraal.

Stilistisch gedurfd

Godard volgde het pad van zijn nieuwe muze, actrice en studentenactiviste Anne Wiazemsky, en draaide met haar La Chinoise, een jaar voor de grote studentenopstand van mei ’68 in Parijs en Nanterre. Zijn schildering van het door Mao's Rode Boekje geïnspireerde milieu van jonge radikalinski's was een gedurfd experiment, een verrassende mix van speelfilm, politieke analyse, pamflet en documentaire. La Chinoise is een visueel hoogstandje, geschoten in pulserende primaire kleuren – vooral in toepasselijk rood.

Permanente revolutie

Nouvelle vague-icoon Jean-Pierre Léaud is te zien als de acteur Guillaume; de Senegalese Omar Blondin Diop speel (1946-1973) speelt zichzelf als welbespraakte maoïst die de permanente revolutie predikt. Het is aan deze zwarte activist dat filmmaker en kunstenaar Vincent Meessen een eigenzinnige documentaire wijdde, Juste un mouvement, die voorafgaand aan de voorstelling van La Chinoise is te zien.