Morvern Callar

Een man ligt roerloos op de grond. De lampjes van de knipperende kerstboom weerkaatsen in het bloed. Zijn vriendin Morvern Callar komt binnen en loopt om hem heen. Ze leest zijn zelfmoordbrief (‘Don’t try to understand’) en opent het kado dat hij voor haar heeft achtergelaten: een kalfsleren jas, een aansteker en een cassettebandje. Ze doet de jas aan, steekt een sigaret op en doet het bandje in haar walkman. Haar nieuwe leven is begonnen.

Haar dagen hierna bestaan uit staccato handelingen, niet één gebeurtenis is belangrijker dan de ander. Of ze nou vakken vult in de supermarkt van een West-Schots havenplaatsje, gaat stappen met haar vriendin of het lichaam van haar vriendje in stukken snijdt, haar gemoedstoestand blijft hetzelfde. Ze neemt beslissingen die wij niet begrijpen, rouwt niet wanneer wij denken dat dit zou moeten en schaterlacht op zo’n manier dat het pijn doet.

Morvarn heeft haar emoties opgeschort tot een moment dat wij alweer een andere kant opkijken. Halverwege de film verplaatst de handeling zich van beslagen Schotland naar helder Spanje, waar Morvern en haar vriendin Lanna zich te buiten gaan aan drank en seks.

Veel te zien

Regisseur Lynne Ramsey heeft het aangedurfd om het tempo van de film soms bijna stil te leggen en laat handelingen zien die helemaal geen betekenis hebben. Er valt dan juist veel te zien. Net als in Ratcatcher (1999) maakt ze gebruik van vervreemdende effecten, een net niet logische opeenvolging van gebeurtenissen. Zo verdwaal je in Morvarns ogen, die zich nooit scherp lijken te stellen.